DNA

Y R S A S I G U R D A R D O T T I R 26 Από τότε που ήταν μικρή, η Μαργκρέτ υπέφερε από εφιάλτες. Οι δύο αδελφοί της πέφτουν ξεροί με το που ακουμπάνε το μα­ ξιλάρι, όπως ο πατέρας τους, και μέχρι το πρωί δεν σαλεύουν. Όμως η νύχτα σπάνια φέρνει στην αδελφή τους τέτοια γαλήνη. Τα περισσότερα βράδια η Ελίσα και ο σύζυγός της πετάγονται αλα­ φιασμένοι από τα διαπεραστικά ουρλιαχτά του κοριτσιού. Ο για­ τρός τούς διαβεβαίωσε ότι θα το ξεπεράσει μεγαλώνοντας, αλλά από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια και δεν έχουν δει σημαντική βελτίωση. Οι ατίθασες μπούκλες της μικρής πηγαίνουν πέρα δώθε καθώς κουνάει το κεφάλι της. «Δεν κοιμόμουν. Ήμουν ξύπνια». Συνεχίζει να μιλάει ψιθυρι­ στά και φέρνει το δάχτυλο στα χείλη της, για να δείξει στη μητέ­ ρα της ότι πρέπει να χαμηλώσει τον τόνο της φωνής της. «Πήγα για τσίσα και τον είδα. Είναι στο καθιστικό». «Μερικές φορές όλοι μπερδευόμαστε. Κι εγώ…» Η Ελίσα κόβει τη φράση της στη μέση. «Σσς….» Αυτό το κάνει για την ίδια. Δεν ακούγεται κάποιος ήχος από τον διάδρομο· θα πρέπει να το φαντάστηκε. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη και προσπαθεί να κοιτάξει, αλλά δεν βλέπει κάτι άλλο πέρα από σκοτάδι. Βεβαίως. Ποιος θα μπορούσε να είναι εκεί, άλλωστε; Τα αντικείμενα του σπιτιού τους δεν είναι κάτι σπουδαίο και, έτσι κακοβαμμένο όπως είναι, το σπίτι τους είναι απίθανο να προσελ­ κύσει διαρρήκτες, παρόλο που αποτελεί ένα από τα λίγα οικήματα του δρόμου που δεν έχει όλα τα παράθυρά του σημαδεμένα με αυτοκόλλητα που διαφημίζουν κάποιο σύστημα ασφαλείας. Η Μαργκρέτ σκύβει ξανά στο αυτί της μητέρας της. «Δεν έχω μπερδευτεί. Υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι. Τον είδα από το χολ». Η σιγανή, συγκρατημένη φωνή του κοριτσιού μαρτυρά ότι έχει ξυπνήσει για τα καλά, δεν προδίδει ίχνος υπνη­ λίας ή σύγχυσης.