DNA

D N A 15 μαστε σίγουροι. Ακόμα κι αν υπάρξουν αυτές οι μνήμες, αναμφι­ σβήτητα θα είναι θολές και θα ξεθωριάσουν με τον καιρό. Πόσα θυμάστε από τότε που ήσασταν τεσσάρων χρονών;» «Πολλά». Όπως έδειχναν τα πράγματα, η νεαρή γυναίκα ήταν η μόνη που διατηρούσε τόσο πρώιμες αναμνήσεις. Οι άλλοι μπο­ ρούσαν να ανακαλέσουν μόνο ασαφή, ονειρικά θραύσματα ανα­ μνήσεων. Αλλά ακόμα κι εκείνη δεν μπορούσε να θυμηθεί κάτι από τότε που ήταν ενός. Το μικρό κορίτσι, που είχε τέτοια ζήτηση, θα το ξεπερνούσε ευκολότερα, και όχι μόνο επειδή ήταν αξιολά­ τρευτη. Τα αγόρια είχαν τραυματιστεί βαθύτερα από τα γεγονό­ τα των δύο τελευταίων χρόνων και εμφάνιζαν ήδη τα σημάδια των συνεπειών: το μικρότερο με την υπερβολική αγάπη και τη φροντίδα που έδειχνε στην αδελφή του· το μεγαλύτερο με την αδιαφορία του απέναντι στον κόσμο. Η αναφορά των αστυνομι­ κών που είχαν κληθεί επιτόπου μετά το τηλεφώνημα της μητέρας ήταν τόσο συγκλονιστική, που κανείς από τους παρόντες δεν ήθελε να θυμάται τις λεπτομέρειες. Θα ήταν μια πράξη ελέους αν ο χρόνος εξάλειφε όλα τα ίχνη των γεγονότων από τα μυαλά των παιδιών. Όμως, δυστυχώς, η νεαρή γυναίκα αμφέβαλλε αν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Το τραύμα θα ήταν πάρα πολύ βαθύ. «Οι αναμνήσεις μου συνδέονται σε γενικές γραμμές με κακές εμπειρίες, όπως όταν μάγκωσα το δάχτυλό μου στην πόρτα του φούρνου σε ηλικία τριών χρονών ή όταν είδα ένα αυτοκίνητο να χτυπάει τη φίλη μου όταν ήμουν πέντε. Όμως αυτά δεν είναι τί­ ποτε σε σύγκριση με όσα έχουν περάσει αυτά τα παιδιά. Φοβάμαι ότι τα αγόρια θα είναι σε θέση να θυμούνται. Και η αδελφή τους, επίσης, αν και είναι μάλλον απίθανο». «Όσον αφορά τη σχέση τους, έχει εξακριβωθεί;» Η γυναίκα που είχε πρόβλημα χρόνου άλλαξε θέμα προτού η κουβέντα ξε­ στρατίσει κι άλλο στις παιδικές αναμνήσεις. «Σίγουρα υπάρχει ένα όριο στο πόσο πρέπει να προσπαθήσουμε να τα κρατήσουμε