Διπλό μυστήριο για την Έμιλι (Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια)

13 ΈΝΑ ΘΎΜΑ ΣΤΟ ΔΆΣΟΣ Όμως, όσο περίπλοκη και επικίνδυνη κι αν ήταν μια έρευνα, εκείνη τη στιγμή στα μάτια της Έμιλι φάνταζε κάτι εύκολο σε σχέση με το να είσαι έντεκα ετών και να βρίσκεσαι ξαφνικά σ’ ένα καινούριο σχολείο, με καινού- ριους φίλους, καινούριους δασκάλους και καινούρια προβλήματα, ανάμεσα σ’ αυτά και προβλήματα… εχμ, ναι, αισθηματικής φύσης. «Και μετά πήγαμε για καρτ. Έχεις οδηγήσει ποτέ σου;» τη ρώτησε ο Ρίλεϊ, επαναφέροντάς τη στην πραγ- ματικότητα. «Εγώ; Εεε, όχι…» τραύλισε ηΈμιλι και τα έβαλε αμέ- σως με τον εαυτό της, έτσι ανόητα που φερόταν. Ο Ρίλεϊ, με μάτια που έλαμπαν πίσω από τα γυαλιά του, δε φάνηκε να αντιλαμβάνεται τις ανησυχίες της φίλης του, απορροφημένος όπως ήταν να της περιγρά- φει το Σαββατοκύριακο που είχε περάσει με τον πατέ- ρα του. «Είναι… είναι σούπερ!» της είπε ενθουσιασμένος και πολύ πιο ομιλητικός απ’ ό,τι συνήθως. «Πας σε μια πί- στα σαν αυτές της Φόρμουλα 1, φοράς κράνος και οδη- γείς το καρτ. Είναι σαν ένα μικρό αυτοκίνητο με τιμόνι, φρένο, γκάζι… Στην αρχή δεν μπορούσα να στρίψω καλά, αλλά μετά μου εξήγησε ο πατέρας μου πώς να το κάνω, και κάναμε ένα σωρό γύρους. Πρέπει να πάμε μια φορά με τον Τζέιμι και τον Σκοτ, να δούμε ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα!» ΗΈμιλι κάγχασε. «Δε νομίζω ότι θα μ’ αφήσει η μη- τέρα μου. Βλέπει παντού κινδύνους!»