Διονύσης Σαββόπουλος

9 ΠΡΟΛΟΓΟΣ [2024] Το ανά χείρας δοκίμιο επανεκδίδεται αναθεωρημένο μετά από δύο πε- ρίπου δεκαετίες, παραμένοντας, ελπίζω, πιστό στην εφηβική αδημονία που το είχε γεννήσει. Δεν πρόκειται για μία μελέτη μουσικολογική (για την οποία δεν είχα την επάρκεια) ούτε φιλολογική (για την οποία δεν είχα τη διάθεση) ούτε με ενδιέφερε μία ιστορική ή κοινωνιολογική πλαι- σίωση η οποία, κατά τη γνώμη μου, θα εγκλώβιζε τα τραγούδια του Σαβ- βόπουλου στην εποχή τους και θα επιβάρυνε τις νέες ακροάσεις τους. Το 2003 είχα ήδη προλάβει να απογοητευτώ από την ψυχρή χειραγώγη- ση στην οποία επιδίδονται συνήθως η θεωρία και οι πολιτισμικές σπου- δές, οι οποίες, αν και ομνύουν στην πολλαπλότητα και την ετερότητα, επιβεβαιώνουν τελικά, μέσω της επίκλησης λογοτεχνικών έργων, μόνον τον εαυτό τους και τις προειλημμένες διαισθήσεις τους.Από την πλευρά μου,προσπάθησα να απευθύνω στο έργο του Σαββόπουλου τα ερωτήμα- τα που με απασχολούσαν, και συνεχίζουν να με απασχολούν – κυρίως τι σημαίνει πνευματικότητα όχι μόνο στο περιεχόμενο αλλά και στη μορφή ενός τραγουδιού · αν και με ποιον τρόπο μπορεί να επιβιώσει η ποίηση όταν οι δεσμοί της με τον κόσμο έχουν διαρραγεί · πώς μπορεί η σύγχρο- νη εσωτερικότητα να ανοιχθεί σε έναν κοινό μύθο, σε μια ριζική ετερό- τητα, χωρίς να χάσει τη χειραφέτησή της από κάθε συλλογικό προκαθο- ρισμό – και αφουγκράστηκα προσεκτικά τις απαντήσεις τους, όσο μπό- ρεσα να τις κατανοήσω, και στο τέλος κατέφυγα στον υπομνηματισμό τους και την πρόσδεσή τους σε μια σημασία που ο Σαββόπουλος ονομά- ζει «γιορτή» και εγώ «Πνεύμα» – σημασία που, αφού όλοι οι διχασμοί κι οι αντιθέσεις έχουν συμφιλιωθεί και αλληλοπεριχωρηθεί, γίνεται μια λευκή σελίδα που μπορεί πια να συμπληρώσει ελεύθερος ο αναγνώστης.