Διονύσης Σαββόπουλος

30 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ ο τραγουδοποιός παρακολούθησε την εξέλιξη του ροκ διευρύνοντας, με τη βοήθεια των μουσικών του («Μπουρμπούλια» και Τζόνι Λαμπίτσι, «Λαιστρυγόνα») τις επιρροές του: ηλεκτρικός ήχος, ψυχεδέλεια, Φρανκ Ζάπα και «Mothers of Invasion».Πολύ αργότερα θα επιστρέψει ξανά στο ροκ με κάποιες εμπνευσμένες (και αρκετές άλλες απονευρωμένες) δια- σκευές του Ξενοδοχείου (1997) –Βαν Μόρισον, Τζέθρο Ταλ, Λου Ριντ, Νικ Κέιβ, Τόκιν Χεντς, Στιβ Γουίνγουντ– σε μία εξ αντιδιαστολής επαναδια- τύπωση του βαθύτερου φρονήματος που οδήγησε στις σταδιακές μεταλ- λαγές του τις δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα και σ’ έναν φραγ- μό στην στροφή του έντεχνου τραγουδιού σε μία εξιδανικευμένη παρά- δοση και στην καλπάζουσα φετιχοποίηση της παραδοσιακής μουσικής. Και στο Κούρεμα (1989) πάντως,και στο Μη πετάξεις τίποτα (1994) συναντά κανείς απρόσμενες ποπ ή ροκ αναφορές: ενορχηστρωτικές ιδέες της Τανίτα Τίκαραμ στο «Καλοκαίρι», ή τα χορωδιακά μέρη του «Bohemian Rapsody» των Κουίν στον «Μικρό μονομάχο» . Αλλά συχνά συμβαίνει και το αντίστροφο – γεγονός που απαιτεί την αναπροσαρμογή του κριτη- ρίου για το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο της φοράς των επιρροών του. Το ραπ του Σαββόπουλου («Μας βαράνε ντέφια», «Τσάμικο», «Μικρός μονομάχος», «Η μοναξιά της Αμερικής») κατάγεται απ’ τη θεατρική εκ- φορά του λόγου στο «Θηρίο» ή τη «Σωματική ανάγκη» είκοσι χρόνια νωρίτερα – ενώ το «Hey, that’s no way to say goodbye» του Κοέν ( Songs of Leonard Cohen, 1968) μοιάζει με στιχουργική διασκευή ακόμα και συ- γκεκριμένων παρομοιώσεων του «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη». Το έργο του Σαββόπουλου είναι καρπός της εσωτερικής εκείνης έκρηξης απ’ την οποία ξεπήδησε και το ροκ στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να γίνει η πιο προχωρημένη μορφή αντίστασης στην κυρί- αρχη δυτική κουλτούρα – μια επιστροφή στη σωματικότητα και τον πρωτογονισμό του ρυθμού και του αισθήματος, μια νέα κοινωνικότητα που ευαγγελιζόταν την ανατροπή των αστικών συμβάσεων και του τε- χνολογικού εξανδραποδισμού.Eίναι παιδί του μεσοδιαστήματος εκείνου, λίγο αφού το ροκ εν ρολ είχε ξεφύγει απ’ την ψυχαγωγική κι εκτονωτι- κή λειτουργία του και λίγο προτού συναντήσει τα αδιέξοδά του: την αντίφαση να εξεγείρεται ενάντια σε μια κοινωνία που του προσφέρει τα τεχνολογικά μέσα της έκφρασής του και τη μετατροπή του σε μαζική