Διονύσης Σαββόπουλος

28 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ στις μεγαλουπόλεις της Ανατολικής Ακτής και ζητώντας απ’ όλα τα πο- λιτικά, τα κοινωνικά και τα επαναστατικά στερεότυπα να μετανοήσουν, υπήρξε ακόμα ένα αποφασιστικό πρότυπο για τον νεαρό Σαββόπουλο. Η σχέση Ντύλαν-Σαββόπουλου λειτούργησε ως δίαυλος μέσ’ απ’ τον οποίο το αμερικανικό ροκ –η εξέλιξη της φολκ και του ρυθμ εν μπλουζ– και στη συνέχεια και το βρετανικό (Μπητλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Άνιμαλς, Κινκς), ενσωματώθηκε οργανικά στην ελληνική μουσική. Ο έλληνας τραγουδοποιός αφομοίωσε τη φόρμα –και κυρίως το πνεύμα της φόρ- μας– του Ντύλαν σαν να τήν δημιουργούσε ο ίδιος – ανακαλύπτοντας πως ορισμένες φορές ο αληθινός του εαυτός θα μπορούσε να είναι ένας άλλος . Πουθενά στο Φορτηγό δεν αμφιβάλλουμε πως η φωνή που ακούμε είναι η δική του. Ο Σαββόπουλος μαγνητίστηκε απ’ τα τραγούδια ενός συνομηλίκου του στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού κι η απάντηση που έδωσε στη νοερή πρόσκλησή τους ήταν εντυπωσιακά άμεση, αν σκεφτούμε ότι το Bringing it all back home και το Highway 61 Revisited είχαν κυκλοφορήσει μόλις ένα χρόνο πριν (1965) – αφού δηλαδή είχαν γραφτεί τα περισσότερα τραγούδια του Φορτηγού . Οπουδήποτε αλλού κι αν αναζητήσουμε τη γενεαλογία της σχέσης τους, η ρίζα της βρίσκεται στη βιωματική τους συγγένεια, στην ενστικτώδη αγωνία τους να διασώ- σουν, στον διαρκώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο κόσμο, κάτι από την ελευ- θερία του πνευματικού τους εαυτού (όποιος κι αν είναι αυτός: κι οι δύο θα δώσουν πολλές διαφορετικές απαντήσεις με το πέρασμα του χρόνου). Κι έπειτα, είναι οι παράλληλοι καλλιτεχνικοί βίοι τους – παράλληλοι ήδη απ’ την αφετηρία τους: ο Ντύλαν προσπάθησε έφηβος να το σκάσει απ’ την οικογένειά του και τελικά στα είκοσί του χρόνια ταξίδεψε απ’ τη Μινεζότα στη Νέα Υόρκη (βλ. τη φανταστική αυτοβιογραφία του στο “My life in a stolen moment”, 1962). Κι οι δύο αντιμετωπίζουν εσωτερικές κρίσεις όταν περνούν από έναν δημιουργικό κύκλο σ’ έναν άλλο –ο Ντύλαν, λ.χ., αρνούμενος το ρόλο του χαρισματικού ηγέτη τραγουδιών διαμαρτυρίας ή συνειδητοποιώντας την ερήμωση του κόσμου του: «It’s all over now, baby blue», «It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding»)– ει- σπράττοντας την αμφιθυμία του κοινού τους, που τους επιφύλαξε στιγμές μυθοποίησης και στιγμές αποστροφής – ή ακολουθούν μια προκλητική στάση απέναντι στους θαυμαστές τους, όταν αυτοί, καλώς ή κακώς, δεν