Δικά μας παιδιά

7 ΚΙ ΑΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ ΛΙΓΑΚΙ ΜΕΤΑ ΔΠΘ Την ξύπνησε η ειδοποίηση στο κινητό. Η Βάλια άναψε το πορτατίφ, η πρωινή πρεσβυωπία θα υποχωρούσε σιγά σιγά, τώρα όμως τα έβλεπε όλα θολά. Μισόκλεισε τα μάτια και κοίταξε την οθόνη. Και να θέλεις να ξεχάσεις, το κινητό είναι εκεί, να σου θυμίζει τα πάντα. Μια σέλφι που είχαν βγάλει στις διακοπές, τότε που ο Κωστής ήταν ακόμη στο Δημοτικό. Το κεφάλι της έγερνε τρυφερά στο δικό του, η θάλασσα στραφτάλιζε πίσω τους, ο ήλιος τη χτυπούσε στα μάτια. O Κωστής ήταν γυρισμένος προφίλ και την κοίταζε με λατρεία. Σούφρωνε τα χείλη του και ζουπούσε τα μάγου- λά της. Ιούλιος του 2014, διακοπές στην Τορώνη. Δέκα ολόκληρα χρόνια πριν, ούτε που θυμόταν πώς κύλησαν. Ανέμελοι καιροί· ήταν ευτυχισμένη αλλά δεν το ήξερε. Τότε νόμιζε πως είχε προβλήματα. Άγχος με τη δουλειά, ζόρι με τα λε- φτά, φόβους για το παιδί. Μικρές αγωνίες, σαν τσιμπήματα κουνουπιού. Ήταν η εποχή που κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη και ακόμη της άρεσε. Οι ρυτίδες δεν ήταν βαθιές και το σώμα ήταν υπάκουο. Δεν είχαν αρχίσει οι μικρές