Δικά μας παιδιά

ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ 15 φαγητό είναι φάρμακο , έλεγε ο παππούς και η Βάλια το επα- ναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία. Όλα περνούσαν με το φαγητό, ακόμα και τα πιο δύσκολα. ΟΚωστής κατέβαζε τις μπουκιές χωρίς να μιλά. – Έπρεπε να τους δώσεις το κινητό. Ποτέ δεν ξέρεις αν κρατάνε μαχαίρι. Θέλω να μου υποσχεθείς… – Ναι. – Για ένα βρομοκινητό… Τι παρίστανες δηλαδή, τον γενναίο; Δεν είδες τι έγινε με κείνο το παιδί; Που το μαχαί- ρωσαν στο πεζοδρόμιο για ένα κασκόλ; Μόνο που το σκέ- φτομαι… – Ναι. – Δεν θέλω να γυρνάς απ’ τα στενά, χίλιες φορές σ’ το έχω πει. Είτε χαρτί μασούσε είτε τα μπιφτέκια, το ίδιο του έκανε. Είχε σκύψει στο πιάτο του και δεν σήκωνε το κεφάλι. Και ύστερα τον ρώτησε αν διάβασε για το διαγώνισμα. – Ρε μάνα, ο κόσμος καίγεται κι εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι το σχολείο! Δεν θα πάω αύριο, δεν βλέπεις πώς είμαι; Θα περιμένω να ξεπρηστώ, δεν γουστάρω να ρωτάνε τι έγινε. Έκλεισε τα μάτια και μέτρησε τις απουσίες από μέσα της. – Και ξέρω τι κάνεις τώρα, μετράς τις απουσίες. Μου τη δίνει όταν το κάνεις. Συνέχισε να τρώει. –Νομίζεις πως εσύ έχεις προβλήματα…Τι με κοιτάς έτσι;