Δικά μας παιδιά

12 ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ μικρός ούτε που ανέπνεε. Όταν της ανακοίνωσε ότι δεν σκόπευε να φάει μπιφτέκια γιατί ήθελε να πάει από νωρίς στο γήπεδο, τον κοίταξε έτοιμη για καβγά. – Είναι τα γενέθλιά μου σήμερα. Ο Κωστής έσκυψε και τη φίλησε στο μάγουλο, δεν είχε χρόνο ούτε μυαλό για δράματα. Το μόνο που τον απασχο- λούσε ήταν το ματς. Ποιος θα τον έπαιρνε χαμπάρι μέσα στον χαμό, ήταν χρυσή ευκαιρία. Θα πήγαινε, το είχε απο- φασίσει. Δεν θα άφηνε τον φόβο να κάνει κουμάντο. Μία εβδομάδα ήταν αιωνιότητα για το Instagram. Το μίσος στα σόσιαλ σωρεύεται σαν τη σβουνιά· το κάτωμέρος ξεραίνεται, το πάνω βρομάει. Η ομαδάρα είχε φρέσκα προβλήματα, αποκαλύψεις και ρεμούλες που η θύρα έπρεπε να πνίξει στον κουβά. Τα δικά του θα είχαν ήδη ξεχαστεί. ΗΒάλια μάζεψε επιδεικτικά το τραπεζομάντιλο, άδειασε το πιάτο του στο τάπερ κι έφαγε μόνη της στο τραπεζάκι του καναπέ. Το παιδί έγνεψε γεια από το χολ. Η μαμά δεν άφη- σε το τηλεκοντρόλ από το χέρι της, όμως του φάνηκε πως κούνησε το κεφάλι της. Τα δελτία επιβεβαιώθηκαν. Πριν βγει στην Αγίου Δημη- τρίου είχε αρχίσει ήδη το ψιλόβροχο, τα Nike του γλιστρού- σαν. Περπατούσε γρήγορα, οΜάκης τον ακολουθούσε αγκο- μαχώντας. Τα κανιά του Κωστή άνοιγαν σαν τεράστια ψα- λίδια, κατάπιναν τα χιλιόμετρα. Ήξερε τον δρόμο σαν το σπίτι του, πηδούσε πάνω από τις σπασμένες τσιμεντόπλα- κες, ανέβαζε συνεχώς ταχύτητα.