Δικαιοσύνη: Η ουσία της πολιτικής

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΚΥΡΑΚΗΣ 44 πετύχουμε. Υπήρχαν άλλες λύσεις; Μερικοί υποστηρίζουν ότι μπορούσαμε να εκβιάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, να δανει- στούμε από την Κίνα ή δεν ξέρω από ποιον άλλον. Δεν πρόκειται για σοβαρούς ισχυρισμούς αλλά για κουβέντες του αέρα, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Τα προβλήματά μας άλλωστε δεν θα λύνονταν με κάποιον πρόσκαιρο εύκολο δανεισμό. Μονόδρομος, λοιπόν, το Μνημόνιο; Όχι αναγκαστικά. Μπορεί να αποφασίζαμε ότι δεν θέλουμε να δανειστούμε άλλο και να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Χότζα ή του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Να σταματήσουμε κάθε πληρωμή δανείων, να κλείσουμε τα σύ- νορα στη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων και να κτίσουμε μια απομονωμένη οικονομία που θα παρήγαγε αυτά που χρειαζόμα- στε. Ο δρόμος αυτός με βεβαιότητα θα έφερνε αμέσως την εξα- θλίωση σε όλους, πλην της νομεκλατούρας που θα κυβερνούσε, με μισθούς και συντάξεις αντίστοιχες με αυτές της Μολδαβίας. Αλλά οι οπαδοί του, ως γνωστόν, επενδύουν στο μέλλον. Υπό- σχονται (αν όχι σε μας τους ίδιους, στις επόμενες γενιές) τον παράδεισο στο τέλος του μακρινού δρόμου. Αν θέλαμε ως κοι- νωνία, μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε μια παρόμοια επιλογή, και υπ’ αυτήν την έννοια το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος. Οι περισσότεροι πολέμιοι του Μνημονίου, με πρώτο τον κ. Α. Σαμαρά, είναι αλήθεια ότι δεν γοητεύονται από την προοπτική της Αλβανίας του Χότζα. Λένε εντάξει σε κάποιο μνημόνιο, αλλά όχι στο συγκεκριμένο. Τι είδους μέτρα θέλουν και ποια διαπραγ- ματευτική δυνατότητα έχουν, είναι μέγα μυστήριο. Το ΔΝΤ έχει μια τεχνογνωσία για τα κράτη που βρίσκονται στα πρόθυρα πτώ- χευσης. Μερικοί αμφισβητούν την επιτυχία του. Λένε ότι η Αρ- γεντινή καταστράφηκε. Πώς θα ήταν η Αργεντινή χωρίς το ΔΝΤ, δεν το γνωρίζουν βεβαίως. Υποθέτουν ότι θα ήταν καλύτερα.