Διαλυμένο κορίτσι

14 � Κ ΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ . Ξυπνάμε στις έξι. Πίνουμε χλιαρό καφέ ή νερωμένο χυμό στις επτά πα- ρά τέταρτο. Έχουμε μισή ώρα να αλείψουμε τυρί κρέμα σε μπαγιάτικα ψωμάκια ή να χώσουμε μελάτα αυγά στο στό- μα μας ή να καταπιούμε σβολιασμένο χυλό βρόμης. Δεν υπάρχουν πόρτες στις ντουζιέρες και δεν ξέρω από τι υλι- κό είναι οι καθρέφτες του μπάνιου, σίγουρα όχι από γυα- λί, και το πρόσωπό σου μοιάζει θολό και χαμένο όταν βουρ- τσίζεις τα δόντια σου ή χτενίζεις τα μαλλιά σου. Αν θέλεις να ξυρίσεις τα πόδια σου, πρέπει να είναι παρούσα μια νο- σοκόμα, όμως καμιά μας δεν το θέλει αυτό, έτσι τα πόδια σου είναι σαν τριχωτά αγορίστικα πόδια. Μέχρι τις οκτώ και μισή είμαστε στην Ομάδα Υποστήριξης και τότε είναι που ξεχύνονται όλες οι ιστορίες, όλα τα δάκρυα, και με- ρικά κορίτσια φωνάζουν και μερικά βογκούν, όμως εγώ απλώς κάθομαι, κάθομαι εκεί κι εκείνη η απαίσια μεγα- λύτερη κοπέλα, η Μπλου, με τα άσχημα δόντια, κάθε μέ- ρα λέει: Θα μιλήσεις σήμερα, Σιωπηλή Σου; Θα ήθελα ν’ ακού- σω τη Σιωπηλή Σου σήμερα. Εσύ, Κάσπερ; H Κάσπερ τής λέει να το βουλώσει. H Κάσπερ μάς λέει να πάρουμε ανάσες, να κάνουμε διατάσεις ανοίγοντας σαν ακορντεόν τα μπράτσα μας, μέσα, έξω και μετά σπρώχνο- ντας μέσα, μέσα, μέσα και μετά τραβώντας έξω, έξω, έξω