Δεσμοί αίματος

Δ Ε Σ Μ Ο Ι Α Ι Μ Α Τ Ο Σ 17 Αργότερα τηλεφώνησε στη Χέδερ για να ζητήσει συγγνώμη, πάλεψε με τα «ούτε να το σκέφτεσαι» και προσπάθησε να της εξηγήσει παρά τη συγκαταβατική αντιμετώπιση. Ακόμα και τότε, αν και ήξερε ότι είχε τελείως άδικο και ότι η Χέδερ Φόιλ ήταν απλώς ένας καλός άνθρωπος, η Φλάναγκαν αναγκάστηκε να καταπνίξει τον θυμό της. Μέχρι τη διάγνωση του καρκίνου στο στήθος δεν είχε βιώσει ποτέ τον οίκτο των άλλων, και ήταν πιο δυσάρεστο απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί. Μέχρι στιγμής, το ’χε κάνει μόνο ο Χόι, με τα αδέξια λόγια του και τη δήθεν συμπόνια του, καθώς προσπαθούσε να την καλοπιάσει. Αυτό το άντεχε. Θα ακολουθούσαν κι άλλα, και θα χαμογελούσε και θα έλεγε, καλά είμαι, ευχαριστώ, και μετά θα ρωτούσε τον άλλον από ευγένεια πώς ήταν και σίγουρα δεν θα του ούρλιαζε να το βουλώσει και να την αφήσει ήσυχη να συνε- χίσει τη ζωή της. Το γραφείο της Φλάναγκαν ήταν τόσο σκοτεινό όσο το θυμόταν, καθώς το φως του ήλιου εξασθένιζε από το φιμέ τζάμι σε ένα παράθυρο τόσο μικρό που δεν χρησίμευε ιδιαί- τερα. Και είχε και ζέστη. Διέσχισε το δωμάτιο, άνοιξε τελείως το παράθυρο, δηλαδή πέντε έξι πόντους. Για τη δική της προ- στασία, θα έλεγαν οι ανώτεροί της. Απέξω το κτίριο έμοιαζε με μικρή φυλακή και συχνά είχες αυτή την αίσθηση και μέσα. Πίσω από τις στέγες, έβλεπε τους πυργίσκους της Κράιστ Τσερτς. Η Φλάναγκαν θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό. Οι περισσότεροι σ’ αυτό το τμήμα έβλεπαν τοίχους και συρμα- τοπλέγματα. Έβγαλε το σακάκι της, το κρέμασε στην πλάτη της καρέκλας και κάθισε. Η ησυχία του χώρου τη βάραινε, μια σωματική αί- σθηση, λες και η σιωπή έκανε τον αέρα πιο βαρύ. Τρεις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες στο γραφείο της, πορ- τρέτα των παιδιών της και άλλη μία όλης της οικογένειας. Αυ-