Δεσμοί αίματος

S T U A R T N E V I L L E 16 «Από τη θεραπεία». Σήκωσε ψηλά τον καφέ του, δείχνοντας με το ένα δάχτυλο το κεφάλι της. Του έπεσαν τα μούτρα. «Α. Περούκα είναι;» Η Φλάναγκαν πήρε μια ανάσα. Του χαμογέλασε υπομονετι- κά. «Δεν έκανα χημειοθεραπεία» είπε. «Μόνο ακτινοθεραπεία, κι έτσι δεν έχασα τα μαλλιά μου». «Α» έκανε. «Α, ωραία. Αναρωτιόμουν αν θα ξαναφτιάξετε την ομάδα σας;» «Ναι» είπε. «Μόλις ενημερωθώ και δω ποιος είναι ακόμη διαθέσιμος». «Θα ήθελα να με έχετε στα υπόψη» είπε ο Χόι. «Για να ξέρετε. Αν χρειάζεστε ανθρώπους». «Θα σε έχω υπόψη» είπε. «Ευχαριστώ». Η Φλάναγκαν έκανε μεταβολή, τον άφησε εκεί και πήγε προς το γραφείο της. Μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και έγειρε πάνω της. Αν εξαιρούσες την ηλιθιότητα και την έλλειψη τακτ του Χόι, δεν ήταν και τόσο άσχημα. Επί βδομάδες ολόκληρες έτρεμε την επιστροφή. Τα βλέμματα οίκτου. Τις εκφράσεις συμπόνιας. Θα υπήρχαν, αυτό ήταν σίγουρο, αλλά ένιωθε ότι ίσως να μπορούσε να αντιδρά τουλάχιστον με χάρη. Έξι βδομάδες μετά το χειρουρ- γείο, ήταν στο σουπερμάρκετ και κοίταζε τα καρβέλια. Κατά λάθος χτύπησε με το καρότσι της κάποιον, γύρισε να ζητήσει συγγνώμη και αναγνώρισε μια συνάδελφο του άντρα της. Χέδερ Φόιλ την έλεγαν, καθηγήτρια μαθηματικών. Είχε στυλώσει το βλέμμα της πάνω στη Φλάναγκαν, με τα μάτια και το στόμα ορθάνοιχτα, προσπαθώντας ολοφάνερα να βρει κάτι να πει. «Για όνομα του Θεού, δεν πέθανα» είπε η Φλάναγκαν κι έσπρωξε το καρότσι της προς τα ταμεία, με το πρόσωπό της να καίει από οργή και το στομάχι της να έχει γίνει κόμπος, καθώς το είχε ήδη μετανιώσει.