Δεσμοί αίματος

Δ Ε Σ Μ Ο Ι Α Ι Μ Α Τ Ο Σ 13 πριν από δώδεκα χρόνια, όχι πολύ καιρό αφότου τελείωσε το μεταπτυχιακό της στην κλινική ψυχολογία. Ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια, τα καλοκαίρια δούλευε στις πτέρυγες ψυχιατρικών μονάδων κι ύστερα είχε περάσει έναν χρόνο στη φυλακή Μα- γκάμπερι, κάνοντας συμβουλευτική στους κρατούμενους. Εκεί- νη την εποχή είχε μάθει πράγματα που θα την ακολουθούσαν μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή, όπως το φοβερό τίμη- μα της βίας και το πόσο ανεπαρκώς αντιμετώπιζε το σύστημα όσους την προκαλούσαν. Στα δώδεκα αυτά χρόνια, η Κάνιγχαμ δεν ήταν σίγουρη αν είχε καταφέρει να προσφέρει. Ξεφύσηξε κι ευχήθηκε να είχε ένα τσιγάρο. «Εντάξει» είπε. «Πότε αποφυλακίζεται;» «Την Τετάρτη. Έχεις μια βδομάδα να προετοιμαστείς». «Χριστέ μου, πώς να προετοιμαστώ για κάτι τέτοιο;» Ο Χιουζ ακούμπησε τους πήχεις των χεριών του στο γραφείο. «Με μεγάλη επιμέλεια». Η Κάνιγχαμ τον κοίταξε κλεφτά πάνω από τον ανοιχτό φά- κελο. Ο Έντουαρντ Χιουζ πίστευε ότι είχε πάρει το σοβαρό του ύφος, αλλά έμοιαζε μάλλον με καθωσπρέπει προϊσταμένη. Ήταν μεγαλόσωμος, αλλά είχε όψη μαθητή κι όχι άντρα σε προχωρη- μένη μέση ηλικία. «Και ο αδελφός;» ρώτησε η Κάνιγχαμ. «Ο Τόμας; Δεν έχει μπλεξίματα αφότου αποφυλακίστηκε. Δεν είναι υπό επιτήρηση πλέον». Η εφημερίδα είχε επίσης μια φωτογραφία του Τόμας Ντι- βάιν, μικρότερη από εκείνη του Κίαρον, κρυμμένη στη δεύτερη σελίδα. Μεγαλύτερος, πιο αδύνατος, πιο μελαχρινός. Όμορφος, σαν τον αδελφό του, αλλά με πιο σκληρά, αδρά χαρακτηριστικά. Μια εικόνα πέρασε φευγαλέα από το μυαλό της: Τα αγόρια να οδηγούνται στην πλαϊνή είσοδο του δικαστηρίου, με κουβέρ- τες πάνω από τα κεφάλια τους, ένστολοι να τα κρατάνε από το