Δεσμοί αίματος

S T U A R T N E V I L L E 12 «Ο Τέρι είναι απασχολημένος. Δική σου υπόθεση είναι, πάει και τελείωσε. Μπορείς να τον χειριστείς. Ήταν τύπος και υπογραμμός στις προσωρινές του αποφυλακίσεις. Ο Τομ Γουίτ- λι στον ξενώνα λέει ότι δεν ενόχλησε άνθρωπο όταν έμεινε εκεί». Ο νεαρός πραγματοποιούσε εξόδους συνοδευόμενος από έναν κοινωνικό λειτουργό. Βόλτες για ψώνια, γεύμα στα McDonald’s, περίπατος στο πάρκο. Στο τέλος, του επέτρεψαν να μείνει ένα βράδυ στον ξενώνα κοντά στον Σέντφιλντ Ρόουντ, στα νότια της πόλης. Τον φαντάστηκε να κάθεται στο μικρό, καθαρό δωμάτιο και να μετρά πιθανόν νομίσματα στην παλάμη του, προσπαθώντας να κατανοήσει τις απλές πράξεις που οι άλλοι θεωρούσαν αυ- τονόητες. Να πάει στο ταμείο ενός μαγαζιού, να ζητήσει αυτό που θέλει, να πει παρακαλώ κι ευχαριστώ. Η Κάνιγχαμ θυμήθηκε όταν είχε πάει σε ένα πρακτορείο Τύπου με έναν ισοβίτη ονόματι Μπράιαν. Εκείνος είχε μουρ- μουρίσει ένα «πακετάκι μέντες, παρακαλώ». Ο μαγαζάτορας είχε αφήσει τις καραμέλες στον πάγκο. Ο Μπράιαν που είχε στραγγαλίσει την κοπέλα του μετά από κραιπάλη το άρπαξε, πέταξε ένα εικοσάλιρο και βγήκε από το μαγαζί. Όταν η Κάνιγχαμ τον πρόλαβε, τον ρώτησε γιατί έφυγε χω- ρίς να πάρει τα ρέστα του. Ο Μπράιαν στάθηκε στο πεζοδρόμιο, έδιωξε τα δάκρυα ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του κι είπε «Δεν ξέρω πόσο κάνουν». Είναι δυνατόν να βγάλεις έναν άνθρωπο από τον κόσμο για χρόνια, να τον ξαναπετάξεις μέσα και να περιμένεις να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε; Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Θα χαθεί. Και για τον Κιάρον Ντιβάιν δεν θα ίσχυε κάτι διαφο- ρετικό. Η Κάνιγχαμ είχε μπει στην Υπηρεσία Επιτήρησης Αναστολών