Δεσμοί αίματος

S T U A R T N E V I L L E 22 Η Κάνιγχαμ σήκωσε το βλέμμα στο παράθυρο πίσω από τον ώμο της Φλάναγκαν. «Δεν σας πιάνει κλειστοφοβία εδώ μέσα; Τόσο λίγο φως». «Το συνηθίζει κανείς μετά από λίγο» είπε η Φλάναγκαν. «Θέλατε να μιλήσουμε». «Ναι» είπε η Κάνιγχαμ, βγάζοντας ένα σημειωματάριο και ένα στιλό από την τσάντα της. «Για τον Κίαρον Ντιβάιν». Σημειωματάριο moleskine. Στιλό parker. Καλής ποιότητας, αλλά όχι φανταχτερά. Λειτουργικά. Σεμνά παπούτσια με μικρό τακούνι. Όχι πολλά κοσμήματα, ελαφρύ μακιγιάζ. Α, κόφ’ το, σκέφτηκε ξανά η Φλάναγκαν. «Τι θέλετε να μάθετε;» ρώτησε. Η Κάνιγχαμ άνοιξε το σημειωματάριο και ετοίμασε το στιλό. «Είδα ότι εσείς κάνατε τις περισσότερες ανακρίσεις με τον Κίαρον». «Σωστά. Μπορείτε να βρείτε τις απομαγνητοφωνήσεις που υποβλήθηκαν από την εισαγγελία». «Ναι, τις έχω. Αλλά ήθελα τις δικές σας εικόνες. Τι νιώσατε για εκείνον;» Η Φλάναγκαν απέστρεψε το βλέμμα, ελπίζοντας να μη φά- νηκε η αμηχανία της. Περιεργάστηκε την ανάστροφη του αρι- στερού χεριού της. Τη βέρα της και το δαχτυλίδι του αρραβώνα. Τη μικρή ουλή από τότε που, παιδί ακόμη, είχε προσπαθήσει να συρθεί κάτω από ένα συρματόπλεγμα στο χωράφι, πίσω από το σπίτι του παππού της, για να δει το πόνι με τη σακουλια- σμένη κοιλιά και το μπλεγμένο τρίχωμα. «Η πρώτη μου εικόνα» είπε η Φλάναγκαν. «Η πρώτη μου εικόνα ήταν το αίμα στον τοίχο».