Δεν θέλαμε να ξέρουμε

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 20 στήθηκαν δημόσια συσσίτια. Παρότι η μητέρα μου πάντα μας μαγείρευε και μας έφτιαχνε πράγματα, μια μέρα είπε: «Πάμε να δοκιμάσουμε». Κι έτσι μας πήρε και πήγαμε σε ένα τέτοιο δημόσιο συσσίτιο και φάγαμε μεσημεριανό. Όταν φεύγαμε, είπε: «Δεν το ξανακάνω ποτέ αυτό». Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα και ξανάλεγα στη μητέρα μου: «Θέλω να καρφώσω ένα καρφί στον Χίντενμπουργκ». 1 Στην Κένιγκς Πλατς υπήρχε μια τεράστια μισοτελειωμένη ξύ­ λινη φιγούρα που απεικόνιζε τον στρατάρχη Χίντενμπουργκ. Με πέντε πφένιχ σού έδιναν ένα σφυρί κι ένα καρφί και μπο­ ρούσες να το καρφώσεις όπου ήθελες σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο της φιγούρας. Ήταν κάτι... κάτι που δεν γινόταν να μην το κάνεις. Η μητέρα μου πλήρωσε το ποσό για να μου προσφέ­ ρει αυτή τη χαρά. Ο πατέρας μου στάθηκε τυχερός. Ήταν στη Ρωσία, όλο τον καιρό στη Ρωσία, αλλά δεν τραυματίστηκε, ούτε σκοτώθηκε βέβαια. Όμως ο πόλεμος του άφησε άλλα κουσούρια. Έγινε ακόμα πιο σιωπηλός, κι ίσως αυτός ήταν ένας λόγος που δεν συζητούσαμε ποτέ πολιτικά στο σπίτι. Μέχρι που ήρθαν οι ναζί. Τότε αρχίσαμε να συζητάμε, αλλά και πάλι μόνο επιφα­ νειακά. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τις πολύτεκνες οικογένειες εκείνο τον καιρό. Εμείς ήμασταν πέντε παιδιά. Περίμεναν να έρθει ακόμα ένα κορίτσι, αλλά όλα αγόρια βγαίνανε. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσες να τα ελέγξεις αυτά τα πράγματα. Ήταν θέμα τύχης. Ως μεγαλύτερη και ως το μοναδικό κορίτσι είχα λίγο παραπάνω τρέξιμο. Ήμουν υπεύθυνη για όλα όσα