Δεν θέλαμε να ξέρουμε

«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΚΑΘΟΛΟΥ» 33 πολλού στο Βερολίνο. Εκεί γίνονταν αγώνες πυγμαχίας κι εκεί­ νες οι υπέροχες επιδείξεις παγοδρομίας... Γι’ αυτά ήταν γνωστό το Σπορτ Παλάστ. Έτσι, λοιπόν, τον συνόδευσα. Ήμουν ενθου­ σιασμένη γιατί δεν ήξερα τι θα έβρισκα εκεί. Τελικά, αυτό που βρήκα ήταν ένα μάτσο άντρες που βρο­ μοκοπούσαν. Κάθονταν όλοι σε κάτι πάγκους περιμένοντας. Κάτσαμε κι εμείς μαζί τους. Ξαφνικά ακούστηκε μουσική και εμφανίστηκε μια μπάντα που έπαιζε ένα ξεσηκωτικό εμβατήριο. Το πράγμα δεν εξελισσόταν κι άσχημα. Κι ύστερα είδαμε έναν παχύ άντρα με στολή· ήταν ο Χέρμαν Γκέρινγκ. Έβγαλε έναν λόγο που δεν με ενδιέφερε καθόλου. Πολιτική. Γιατί να ασχο­ ληθώ; Έτσι κι αλλιώς ήμουν γυναίκα, οπότε δεν χρειαζόταν ν’ ασχοληθώ. Όταν τέλειωσε, είπα στον Χάιντς: «Να σου πω, μη με ξανακουβαλήσεις σε κάτι τέτοιο. Σκυλοβαρέθηκα». «Το φα­ ντάστηκα» μου απάντησε. Επ’ ουδενί δεν προσπάθησε να με πείσει πως πρόσφατα είχε ιδρυθεί ένα νέο κόμμα για να απαλ­ λάξει τη Γερμανία από τους Εβραίους. Πριν από το 1933 κανείς δεν ασχολούνταν με τους Εβραίους, αυτά τα πράγματα ήταν εφεύρεση των μετέπειτα ναζί. Ο εθνι­ κοσοσιαλισμός μάς πληροφόρησε ότι οι Εβραίοι ήταν διαφο­ ρετικοί άνθρωποι. Ήταν μέρος του προγράμματος εξόντωσής τους. Εμείς δεν είχαμε τίποτα εναντίον των Εβραίων. Το αντί­ θετο. Ο πατέρας μου χαιρόταν ιδιαίτερα που είχε μερικούς Εβραίους πελάτες, γιατί είχαν λεφτά και πάντα τον πλήρωναν καλά. Παίζαμε με παιδιά Εβραίων. Θυμάμαι ένα κορίτσι, τη Χίλντε, ήταν πολύ συμπαθητική. Θυμάμαι επίσης ένα Εβραιό­ πουλο στο γειτονικό σπίτι που είχαμε την ίδια ηλικία. Και με αυτόν παίζαμε πού και πού. Και βέβαια δεν ξεχνάω τη Ρόζα Λέμαν Οπενχάιμερ, που είχε ένα μικρό κατάστημα με σαπού