Δεν θέλαμε να ξέρουμε

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 32 τις ώρες εργασίας στο μισό γιατί η δουλειά του δεν πήγαινε πια τόσο καλά. Είχα την αίσθηση ότι θα το έκλεινε το γραφείο και ότι μάλλον θα εγκατέλειπε και το σπίτι του στη Γερμανία. Στο εξής εργαζόμουν από τις οχτώ το πρωί έως τη μία το μεσημέρι. Έβγαζα πολύ λίγα και ήμουν σε κακή οικονομική κατάσταση. Εκείνη την εποχή είχα δεσμό με τον Χάιντς, έναν φοιτητή από τη Χαϊδελβέργη. Δεν ήταν κανένας μεγάλος έρωτας, αλλά ήταν ο πρώτος μου. Όλες οι φίλες μου έβγαιναν με αγόρια κι εγώ ακόμη δεν είχα κανέναν. Έτσι μου κάνανε προξενιό κατά κάποιον τρόπο. Είχαμε βγει για τσάι και χορό και τον έφεραν μαζί τους, κι εκεί μας τα φτιάξανε. Ούτε ο Χάιντς είχε χρήματα γιατί ο πατέρας του του έδινε ελάχιστα. Δεν συμφωνούσε που ο γιος του σπούδαζε αντί να αναλάβει την εταιρεία τους. Και βέβαια δεν είχα ούτε εγώ. Από τα λίγα που έβγαζα έπρεπε να δίνω και στο σπίτι, έστω και πέντε μάρκα. Οπότε δεν μου έμε­ νε σχεδόν τίποτα. Όταν συναντούσα τον Χάιντς, μόνο περιπά­ τους μπορούσαμε να κάνουμε. Ούτε σινεμά δεν με πήγαινε γιατί θα έπρεπε να με κεράσει. Δεν ήταν δυνατόν να τον κερά­ σω εγώ, τότε δεν γίνονταν αυτά. Αν πηγαίναμε για καφέ, έπρε­ πε να πληρώσει εκείνος. Έτσι συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Αν δεν δεχόμουν το κέρασμα, θα τον έθιγα. Ούτε που μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό να κάνω κάτι τέτοιο. Αν έβγαινες με έναν άντρα για φαγητό, για καφέ ή για οτιδήποτε τέλος πάντων, έπρεπε να πληρώσει εκείνος. Και δεν είχε καμία σημασία τι έκανε ή πόσα έβγαζε. Σε πιάνει τρέλα όταν σκέφτεσαι τους κανόνες που υπήρχαν τότε, που τους τηρούσες αδιαμαρτύρητα. Μια φορά, πριν από το 1933, ο Χάιντς είχε δύο εισιτήρια για το στάδιο Σπορτ Παλάστ. Το Σπορτ Παλάστ το είχαμε περί