Δεν θέλαμε να ξέρουμε

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 28 ήταν η διαδρομή. Έπαιρνα το τρένο από το Ζουντ Έντε ως τον περιφερειακό σταθμό Ποτσντάμερ. Ύστερα έπρεπε να περπα­ τήσω ως τη Λάιπτσιγκερ Πλατς. Μου έπαιρνε μισή ώρα όταν πήγαινα, κι άλλη τόση όταν γύριζα. Κι όταν πήγαινα από τη Μόρεν Στράσε αντί για τη Λάιπτσιγκερ Στράσε, περνούσα από πολλά ωραία μαγαζιά. Υπήρχαν καταπληκτικές μπουτίκ με φο­ βερά πράγματα, απλησίαστα βέβαια. Σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα ψώνιζα αποκεί. Παρ’ όλα αυτά, ήταν υπέροχο να χαζεύω τα ρούχα και να ονειρεύομαι. Η δουλειά και τα καθημερινά μου καθήκοντα ήταν πολύ ευχάριστα. Κατά τα άλλα, έμαθα με ευσυνειδησία τα πάντα και νομίζω ότι τα πήγαινα πολύ καλά. Προς το τέλος μού επέτρεπαν να χρησιμοποιώ και το τηλέφωνο. Είχαμε αποκτήσει και στο σπίτι τηλέφωνο, αλλά απαγορευόταν αυστηρά να το χρησιμο­ ποιούμε εμείς τα παιδιά. Ούτε να το αγγίξουμε δεν επιτρεπόταν. Αλλά και σε ποιον να τηλεφωνούσαμε; Δεν ξέραμε κανέναν που θα μπορούσαμε να τον καλέσουμε. Ποιος είχε τηλέφωνο εκείνο τον καιρό; Όμως ο κύριος Μπέρνμπλουμ μού έλεγε: «Δεσποινίς Πόμζελ, συνδέστε με σας παρακαλώ με την επιχείρηση Σούλτσε & Μένγκε». Τότε, με τρεμάμενα χέρια, έπρεπε πρώτα να βρω τον αριθμό, ενώ εκείνος με παρακολουθούσε, και άκουγα το εξής: «Εδώ υπηρεσία Ζούντρινγκ». Κι εγώ έλεγα: «Θα ήθελα να μιλήσω με την υπηρεσία Νόρντρινγκ, παρακαλώ πολύ». Και κάποιος μου απαντούσε: «Σε ποιον αριθμό;». Έλεγα τον αριθμό και κάποια στιγμή απαντούσαν από την επιχείρηση. Τότε έπρε­ πε να πω: «Θα ήθελα να μιλήσω με τον κύριο Τάδε, εκ μέρους του κυρίου Δείνα». Ήταν δύσκολο για κάποιον που δεν το είχε ξανακάνει ποτέ. Σήμερα αυτό φαίνεται αδιανόητο. Πάντως και τώρα δυσκολεύομαι να τα φέρω βόλτα με το κινητό μου.