Δεν θέλαμε να ξέρουμε

«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΚΑΘΟΛΟΥ» 27 στη Μόρεν Στράσε. Όλα ήταν πολύ κομψά, το κτίριο καταπλη­ κτικό, με κόκκινα χαλιά και ασανσέρ. Εγώ παρ’ όλα αυτά ανέ­ βηκα από τη σκάλα με τα μαλακά χαλιά. Μπήκα σε ένα πολύ όμορφο, ευρύχωρο γραφείο. Εκεί καθόταν ο κύριος Μπέρν­ μπλουμ, ένας Εβραίος γενικός εμπορικός πληρεξούσιος, αυ­ στηρός αλλά εξαιρετικός άνθρωπος. Στο δωμάτιο ήταν ακόμα τρεις τέσσερις γυναίκες. Θα επέλεγαν μία από όλες. Εν πάση περιπτώσει, με φώναξε πρώτη. Με ρώτησε πολλά και διάφορα και ξαφνικά είπε: «Ωραία, έχω εδώ τη σύμβαση, που πρέπει να την υπογράψει κάποιος κηδεμόνας, εφόσον δεν είστε ακό­ μη ενήλικη. Μπορείτε να ξανάρθετε με τον πατέρα σας ή τη μητέρα σας;». Γύρισα στο σπίτι πετώντας από τη χαρά μου και ανακοίνω­ σα στην οικογένεια τι είχα κάνει. Στην αρχή τα άκουσα: «Σαν δεν ντρέπεσαι, από ποιον ζήτησες την άδεια για να πας; Και πού βρήκες τα λεφτά για το εισιτήριο του τρένου;». Ύστερα όμως η μαμά με συνόδευσε στο γραφείο και υπέγραψε τη διετή σύμ­ βαση. Για τον υπέρογκο μισθό των 25 μάρκων τον μήνα. Στην εταιρεία Κουρτ Γκλέσινγκερ & Σία έκανα τα πάντα, ό,τι χρειαζόταν, στενογραφία, γραφομηχανή, και τα απογεύματα πήγαινα σε μαθήματα στην ανώτερη Εμπορική Σχολή και μά­ θαινα τα βασικά της Λογιστικής. Μόνο οι γνώσεις μου στη στενογραφία, που αργότερα μου άνοιξαν τις πόρτες στο ραδιό­ φωνο και στο Υπουργείο Προπαγάνδας, δεν ήταν απαραίτητες εκεί. Ήμουν πολύ καλή στη στενογραφία ακόμα και πριν από την εκπαίδευση. Πάντα τέλειωνα πρώτη, γιατί στο σχολείο ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον καθηγητή μου. Εκείνος, πάλι, δεν ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Εργάστηκα εκεί δύο χρόνια. Το καλύτερο σε αυτή τη δουλειά