Δεν θέλαμε να ξέρουμε

«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΚΑΘΟΛΟΥ» 25 μήνα. Έτσι, λοιπόν, πήγα στο γυμνάσιο. Και παρακολούθησα ολόκληρο το μονοετές τμήμα. Με αυτό ολοκληρωνόταν το γυ­ μνάσιο. Όποιος ήθελε να δώσει απολυτήριες εξετάσεις έπρεπε να πάει στο λύκειο. 2 Ούτε καν τέθηκε ζήτημα να συνεχίσω στο λύκειο. Ή να πάω στο πανεπιστήμιο. Ποιος σπούδαζε πριν από ενενήντα χρόνια; Μόνο κάτι εξαιρετικές περιπτώσεις. Σίγουρα όχι άνθρωποι σαν κι εμάς. Μαθήτρια ακόμη στο σχολείο, ήθελα πολύ να γίνω τραγου­ δίστρια της όπερας ή δασκάλα. Ήμουν τόσο καλή στα μαθήμα­ τα, που μια πλούσια κυρία ρώτησε τη μητέρα μου: «Κυρία Πόμ­ ζελ, θα μπορούσε η κόρη σας να έρχεται να διαβάζει τα μαθή­ ματά της στο σπίτι μας, μαζί με την κόρη μου την Ίλζε; Εγώ δεν μπορώ να τη βοηθήσω, και το κορίτσι μου δεν τα πηγαίνει πολύ καλά, χρειάζεται υποστήριξη». Με την Ίλζε ήμασταν φίλες και ήταν χαρά μου να τη βοηθάω. Κάναμε μαζί τις εργασίες του σχολείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την άφηνα να αντιγράφει από μένα. Τη βοηθούσα στ’ αλή­ θεια και της εξηγούσα τα μαθήματα. Βελτιώθηκε πολύ γιατί ήμουν υπομονετική μαζί της και μου άρεσε να πηγαίνω στο σπίτι της. Η οικογένεια της Ίλζε ήταν πολύ πλούσια. Με το που πήγαινα μου πρόσφεραν αμέσως καφέ ή τσάι και βέβαια γλυ­ κό. Η μητέρα της ήταν Ιταλίδα, πρώην τραγουδίστρια της όπε­ ρας. Είχαν ένα καταπληκτικό πιάνο κι εκείνη πάντα τραγου­ δούσε, μας τραγουδούσε άριες κι εμείς καθόμασταν και την ακούγαμε μαγεμένες. Ήταν πολύ ωραίες εκείνες οι μέρες και για μένα ήταν υπέροχα γιατί στο σπίτι μας είχε πάντα πολλή φασαρία και μεγάλη κινητικότητα. Δεν μπορούσα ποτέ να κά­ νω τα μαθήματά μου με την ησυχία μου. Και γι’ αυτό μετά