Δεν θέλαμε να ξέρουμε

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 24 ντροπή. Εμείς δεν έπρεπε να τα μάθουμε ποτέ όλα αυτά, αλλά ύστερα από πολλά πολλά χρόνια μού τα είπε μια ξαδέρφη. Ακόμη θυμάμαι που μας έλεγαν διαρκώς ότι δεν είχαμε λεφτά. Ο μπαμπάς ήταν διακοσμητής και είχε δουλειά. Αυτό από μόνο του ήταν πολυτέλεια για την εποχή εκείνη. Έτσι πά­ ντα είχαμε τα απαραίτητα. Ποτέ δεν πεινάσαμε, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι μετά την ήττα στον Α ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάντα είχαμε να φάμε. Απλά και λιτά πράγματα, αλλά αρκετά για να χορτάσουμε. Πολλά λαχανικά. Η μητέρα μου έφτιαχνε καταπληκτικά λαχανικά στην κατσαρόλα. Ακόμη τα νοσταλγώ πού και πού. Μπορεί να ’ταν λάχανο σαβόι ή άσπρο λάχανο με κύμινο ή φασολάκια με ντομάτα. Με ντομάτα ήταν φοβερή λιχουδιά, αλλά και χωρίς ντομάτα πάλι νόστιμα ήταν. Επίσης, τα Χριστούγεννα μας φτάνανε τα λεφτά για να πάρουμε χήνα, Χριστούγεννα χωρίς χήνα δεν γινόταν. Και ο μπαμπάς είχε πάντα τις μπιρίτσες του. Και η μαμά κάθε Πάσχα αγόραζε ένα όμορφο ρούχο. Όταν ήμουν γύρω στα δεκατέσσερα, οι φίλες μου πήραν από ένα ωραίο ταγέρ ή ένα παλτό. Εγώ όχι. Εγώ έπαιρνα ρούχα από δεύτερο χέρι, που τα μεταποιούσαμε για να μου κάνουν. Έτσι έπρεπε, για να μην κακομαθαίνω. Ήξερα ότι δεν είχαμε πολλά λεφτά, κι αν ένας απ’ όλους μας ήθελε κάτι, μετά θα ήθελαν και οι υπόλοιποι. Έπρεπε να το λαμβάνουμε υπόψη μας αυτό. Συ­ νέχεια μας έλεγαν ότι δεν είχαμε λεφτά, αλλά πάντα πληρώνα­ με το νοίκι μας. Κι επίσης, όταν τέλειωσα το δημοτικό και η δασκάλα είπε «Το παιδί πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει το σχολείο, είναι πολύ έξυπνη», βρέθηκαν λεφτά. Με το ζόρι κα­ τάφερνε η μητέρα μου να παίρνει από τον πατέρα μου χρήματα για το γυμνάσιο. Νομίζω ότι έπρεπε να δίνει πέντε μάρκα τον