Δεν θέλαμε να ξέρουμε

«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΚΑΘΟΛΟΥ» 23 νησή τους. Και πάντα ήμουν υπεύθυνη για ό,τι κι αν έκαναν τα αγόρια. Όταν ήμασταν περίπου δέκα έντεκα χρονών, θέλαμε πολύ να ξέρουμε τι ψήφιζαν οι γονείς μας. Δεν μας έλεγαν ποτέ. Μέχρι σήμερα δεν καταλαβαίνω γιατί. Ήταν μυστικό. Η πολιτική δεν ήταν ποτέ θέμα συζήτησης στο σπίτι. Δεν μας ενδιέφερε καθό­ λου. Ούτως ή άλλως ο πατέρας μου ήταν πολύ κρυψίνους, ακόμα και σε σχέση με την παιδική του ηλικία. Και εκείνος προερχόταν από πολύτεκνη οικογένεια. Και πολύ αργότερα, όταν είχε πια πεθάνει, έμαθα ότι ο πατέρας του είχε αυτοκτο­ νήσει. Και πως ο πατέρας μου μεγάλωσε μαζί με τους αδερφούς του και τη μοναδική αδερφή του σε ένα ορφανοτροφείο στη Δρέσδη. Όλα αυτά τα έμαθα τυχαία πριν από σαράντα χρόνια. Η μητέρα μου ζούσε ακόμη τότε. Τη ρώτησα: «Μαμά, εσύ το ήξερες;». «Ναι» μου απάντησε. «Και γιατί δεν μας το είπες πο­ τέ;» «Δεν ήθελε ο μπαμπάς». Δεν ήθελε ο μπαμπάς, κι εκείνη συμμορφώθηκε. Ο πατέρας του πατέρα μου ήταν κηπουρός στη Βασιλική Αυλή της Σαξονίας, είχε μάλιστα και τίτλο. Καλλιέργησε ένα είδος φράουλας και πήρε πιστοποίηση γι’ αυτό, ενώ είχε και αρκετά σημαντική περιουσία. Ύστερα όμως επένδυσε τα λεφτά του στο χρηματιστήριο λουλουδιών στο Άμστερνταμ και έχασε ό,τι είχε και δεν είχε, μαζί κι ένα όμορφο σπίτι με κήπο. Τελι­ κά, εγκατέλειψε για πάντα τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του πηδώντας από μια γέφυρα στη Δρέσδη μπροστά σε ένα διερχόμενο τρένο. Έπειτα από λίγο καιρό πέθανε και η μητέρα. Σωστή τραγωδία, για την οποία ο πατέρας μου ένιωθε μεγάλη