Δεν θέλαμε να ξέρουμε

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 22 καθέναν ξεχωριστά, όλους εκτός από μένα. «Μάλιστα. Αφού λοιπόν δεν το πήρε κανείς, δεν έχει ξανά μήλα». Τότε κάποιος μπορεί να έλεγε: «Είδα τον Γκέρχαρντ να τριγυρνάει κοντά στην πιατέλα». Εμείς τα παιδιά βάζαμε λόγια ο ένας εναντίον του άλλου. Ή η μητέρα μου είχε το συνήθειο να ρίχνει ψιλά σε ένα φλιτζάνι στο ντουλάπι της κουζίνας. Ήταν μεγάλος ο πειρασμός να απλώσεις το χέρι και να πάρεις δέκα ή είκοσι πφένιχ. Κά­ ποιος το έκανε κάποτε, αλλά προδόθηκε όταν ξαφνικά τριγύ­ ριζε με ένα τεράστιο μπαστούνι καραμέλα. Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ χαζά. Αυτά τα πράγματα τιμωρούνταν για να μας γίνουν μάθημα. Κι ύστερα τρώγαμε και καμιά στον πισινό με τον κόπανο των χαλιών. Πονούσε τρομερά! Μετά επικρα­ τούσε πάλι ειρήνη στην οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν ευτυ­ χής που είχε κάνει το καθήκον του κι εμείς τα παιδιά δεν θεω­ ρούσαμε την τιμωρία τόσο φοβερή ώστε να μην ξανακάνουμε αυτό που δεν έπρεπε να κάνουμε. Η υπακοή ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της οικογενειακής ζωής. Με την αγάπη και την κατανόηση δεν μπορούσες να καταφέρεις και πολλά. Υπακοή μαζί με λίγη απάτη, ψέματα ή προσπάθεια να ρίξεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο – όλα αυτά πήγαιναν μαζί. Με αυτό τον τρόπο ξυπνούσαν στα παιδιά ιδιό­ τητες που δεν τις είχαν από φυσικού τους. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν η αγάπη το μόνο συναίσθημα που κυριαρχούσε ανάμεσα στα πολυάριθμα μέλη της οικογέ­ νειας που ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Όλοι τιμωρούμα­ σταν όπως μας άξιζε. Εγώ ως κορίτσι κάπως λιγότερο. Αλλά εμένα μου έλεγαν συχνά: «Εσύ σαν μεγαλύτερη έπρεπε να το ξέρεις αυτό». Συνέχεια μου έτριβαν στα μούτρα την περιφρό