Δείτε μας που χορεύουμε

Δ Ε Ι Τ Ε Μ Α Σ Π Ο Υ Χ Ο Ρ Ε Υ Ο Υ Μ Ε 19 Οι εργάτες μπήκαν στον κήπο και έμπηξαν πασσάλους έτσι ώστε να σχηματίσουν ένα ορθογώνιο είκοσι μέτρα επί πέντε. Φρόντισαν να μην πατήσουν τα λουλούδια με τις γαλότσες τους καθώς μετακινούνταν και αυτή η λεπτότητα, συγκινητική μεν αλλά μάταιη, άγγιξε τη Ματίλντ. Έκαναν νόημα στον οδηγό του εκσκαφέα, ο οποίος πέταξε το τσι- γάρο του από το παράθυρο και έβαλε μπρος τον κινητήρα. Η Ματίλντ ανασκίρτησε και έκλεισε τα μάτια. Όταν τα ξανάνοιξε, η τεράστια μεταλλική δαγκάνα βυθιζόταν στο έδαφος. Το χέρι ενός γίγαντα χωνόταν μέσα στο μαύρο χώμα απελευθερώνοντας μια μυρωδιά από μούσκλια και χούμο. Ξερίζωνε τα πάντα στο πέρασμά του και, όσο περ- νούσε η ώρα, σχηματιζόταν ένας ψηλός λοφίσκος από χώ- μα και πέτρες, πάνω στον οποίο κείτονταν άψυχοι θάμνοι και αποκεφαλισμένα λουλούδια. Αυτό το ατσάλινο χέρι ήταν το χέρι του Αμίν. Να τι σκέ- φτηκε η Ματίλντ εκείνο το πρωινό που πέρασε ακίνητη πίσω από το παράθυρο του σαλονιού. Παραξενεύτηκε που ο σύζυγός της δεν θέλησε να παραστεί σε αυτό το θέαμα και να δει να πέφτουν ένα ένα τα φυτά και τα δέντρα. Είχε υποστηρίξει πως η τρύπα δεν μπορούσε να γίνει που- θενά αλλού. Ότι έπρεπε να σκάψουν δίπλα στο σπίτι, στο πιο ηλιόλουστο σημείο του οικοπέδου. Ναι, εκεί όπου βρι- σκόταν η πασχαλιά. Εκεί όπου κάποτε είχε φυτρώσει η λεμονοπορτοκαλιά.