Δείτε μας που χορεύουμε

17 Η Ματίλντ στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε τον κήπο. Τον οργιαστικό και άναρχο, σχεδόν κακόγου- στο κήπο της. Τη δική της εκδίκηση για τη λιτότητα που της είχε επιβάλει ο άντρας της σε όλα. Δεν είχε καλά καλά ξημερώσει και ο ήλιος, δειλά ακόμα, ξεπρόβαλλε ανάμεσα στις φυλλωσιές. Μια γιακαράντα που τα μενεξεδιά της λουλούδια δεν είχαν ακόμη ανοίξει. Μια γέρικη ιτιά κλαί- ουσα και τα δύο αβοκάντο με τα κλαριά να λυγίζουν κάτω από το βάρος των καρπών που κανένας δεν έτρωγε και σάπιζαν πεσμένα στο χορτάρι. Ο κήπος δεν ήταν ποτέ τό- σο όμορφος όσο αυτή την εποχή του χρόνου. Ήταν αρχές Απριλίου του 1968 και η Ματίλντ σκέφτηκε ότι ο Αμίν δεν είχε επιλέξει τυχαία εκείνη τη στιγμή. Τα τριαντάφυλλα που είχε φέρει από το Μαρακές είχαν ανοίξει λίγες μέρες νωρίτερα και στον κήπο πλανιόταν μια δροσερή και γλυκιά μυρωδιά. Κάτω από τα δέντρα απλώνονταν παρτέρια από αγάπανθους, ντάλιες, συστάδες λεβάντας και δεντρολίβα- νου. ΗΜατίλντ έλεγε πως τα πάντα φύτρωναν εκεί. Για τα λουλούδια, αυτή η γη ήταν ευλογημένη. Ήδη ερχόταν στ’ αυτιά της το κελάηδημα των ψαρονιών και είδε δυο κοτσύφια που, χοροπηδώντας πάνω στο γρα- σίδι, έχωναν τα πορτοκαλιά ράμφη τους μέσα στο χώμα. Ένα από αυτά είχε άσπρα φτερά στο κεφάλι και η Ματίλντ αναρωτήθηκε αν τα άλλα κοτσύφια το κορόιδευαν ή, αντί- θετα, αν αυτό καθιστούσε τούτο το πουλί ένα ξεχωριστό