Δείτε μας που χορεύουμε

Δ Ε Ι Τ Ε Μ Α Σ Π Ο Υ Χ Ο Ρ Ε Υ Ο Υ Μ Ε 27 επικράτησε μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα, μια επιφυλα- κτικότητα, μια επίπλαστη εικόνα αρμονίας και ισότητας. Στη διάρκεια των δείπνων του ροταριανού ομίλου, στα τραπέζια όπου κάθονταν μαζί Μαροκινοί αστοί και μέλη της ευρωπαϊκής κοινότητας, θα έλεγε κανείς ότι η αποι- κιοκρατία δεν ήταν παρά μια παρεξήγηση, ένα λάθος για το οποίο οι Γάλλοι είχαν μετανιώσει ενώ οι Μαροκινοί προσποιούνταν ότι το είχαν ξεχάσει. Ορισμένοι ήθελαν οπωσδήποτε να το πουν, ποτέ τους δεν υπήρξαν ρατσι- στές και όλη αυτή η ιστορία τούς είχε ενοχλήσει τρομερά. Ορκίζονταν ότι τώρα πια ένιωθαν ανακουφισμένοι, ότι τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει, ότι κι εκείνοι ανέπνεαν πιο ελεύθερα από τότε που η πόλη είχε πετάξει έξω την κακιά φάρα. Οι ξένοι πρόσεχαν τα λόγια τους. Αν δεν είχαν φύγει, ήταν για να μην επισπεύσουν την καταστρο- φή μιας χώρας που τους είχε ανάγκη. Φυσικά, κάποια μέρα θα παραχωρούσαν τη θέση τους σε άλλους, θα έφευ- γαν, και τότε ο φαρμακοποιός, ο οδοντίατρος, ο γιατρός και ο συμβολαιογράφος θα ήταν Μαροκινοί. Αλλά στο μεταξύ έμεναν και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους. Στο κάτω κάτω, δεν ήταν τόσο διαφορετικοί από τους Μαρο- κινούς που κάθονταν στο τραπέζι τους. Από αυτούς τους κομψούς και ανοιχτόμυαλους άντρες, συνταγματάρχες ή ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους, των οποίων οι σύζυ- γοι εμφανίζονταν με δυτικού τύπου φορέματα και κοντά μαλλιά. Όχι, δεν διέφεραν τόσο από κείνους τους αστούς που, χωρίς ενοχές, χωρίς προκαταλήψεις, άφηναν ξυπό- λυτα παιδιά να κουβαλούν τα ψώνια τους στην κεντρική