Δείτε μας που χορεύουμε

L E Ϊ L A S L I M A N I 26 που οι μεν ζούσαν χωριστά από τους δε. Φυσικά, πολλοί εγκατέλειψαν τη χώρα το φθινόπωρο του 1956, όταν το οργισμένο πλήθος κατέκλυσε τους δρόμους και άφησε την αιμοχαρή μανία του να ξεσπάσει. Το πλινθοποιείο πυρπολήθηκε, άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη μέση του δρόμου και οι ξένοι κατάλαβαν ότι αυτή η χώρα δεν ήταν πια το σπίτι τους. Ορισμένοι πήραν τα πράγματά τους και έφυγαν, εγκαταλείποντας τα διαμερίσματά τους όπου τα έπιπλα μάζεψαν κάμποση σκόνη προτού αγοραστούν από κάποια μαροκινή οικογένεια. Γαιοκτήμονες απαρ- νήθηκαν τα χωράφια τους και τα χρόνια του μόχθου που τους είχαν αφιερώσει. Ο Αμίν αναρωτιόταν αν αυτοί που έφυγαν ήταν οι πιο φοβητσιάρηδες ή εκείνοι που έβλεπαν πιο καθαρά. Ωστόσο, αυτό το κύμα αναχωρήσεων ήταν απλώς μια παρένθεση. Μια αναδιοργάνωση, μέχρι η ζωή να ξαναβρεί τους κανονικούς της ρυθμούς. Δέκα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, η Ματίλντ όφειλε να παραδεχτεί ότι το Μεκνές δεν είχε αλλάξει και τόσο. Κανένας δεν γνώριζε τα καινούργια ονόματα των δρόμων, τα αραβικά τους ονόματα, και συνέχιζαν να δίνουν ραντεβού στη λεωφόρο Πολ Ντουμέρ ή στην οδό ντε Ρεν, απέναντι από το φαρμακείο του κυρίου Αντρέ. Ο συμβολαιογράφος είχε παραμείνει όπως και η ψιλικατζού, ο κομμωτής με τη γυναίκα του, οι ιδιοκτήτες του καταστήματος ειδών ένδυσης, ο οδοντίατρος, οι γιατροί. Όλοι τους ήθελαν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν, πιο διακριτικά, πιο συ- γκρατημένα, τις χαρές αυτής της ανθισμένης και χαριτω- μένης πόλης. Όχι, δεν έγινε καμία επανάσταση, μόνο