Δείτε μας που χορεύουμε

Δ Ε Ι Τ Ε Μ Α Σ Π Ο Υ Χ Ο Ρ Ε Υ Ο Υ Μ Ε 25 πια στα όνειρά του την επικείμενη καταστροφή του, τον ξεπεσμό των παιδιών του, ούτε τις ταπεινώσεις που τους έμελλε να υποστούν. Ο Αμίν κοιμόταν. Οι εφιάλτες τον είχαν αφήσει και στην πόλη είχε γίνει σεβαστό πρόσωπο. Τους καλούσαν τώρα σε δεξιώσεις, ο κόσμος ήθελε να τους γνωρίσει, να κάνει παρέα μαζί τους. Το 1965 τους πρότει- ναν να γίνουν μέλη του ροταριανού ομίλου και η Ματίλντ κατάλαβε πως η πρόταση δεν είχε γίνει για κείνη αλλά για τον άντρα της και ότι οι γυναίκες των άλλων μελών είχαν συντελέσει σ’ αυτό. Αν και λιγομίλητος, ο Αμίν έλκυε το ενδιαφέρον όλων. Οι γυναίκες τού ζητούσαν να χορέψει μαζί τους, ακουμπούσαν το μάγουλό τους στο δικό του, τραβούσαν το χέρι του πάνω στους γοφούς τους και, ακό- μα και αν εκείνος δεν ήξερε τι να πει, ακόμα και αν δεν ήξερε να χορεύει, μερικές φορές σκεφτόταν πως μια τέτοια ζωή ήταν δυνατή, μια ζωή τόσο ελαφριά όσο η σαμπάνια που οσφραινόταν στην ανάσα τους. Στις δεξιώσεις η Μα- τίλντ μισούσε τον εαυτό της. Έβρισκε ότι μιλούσε υπερβο- λικά, ότι έπινε υπερβολικά και στη συνέχεια για μέρες ολόκληρες μετάνιωνε για τη συμπεριφορά της. Φανταζόταν πως ο κόσμος την κατέκρινε, πως τη θεωρούσε ανόητη και άχρηστη, πως την περιφρονούσε που έκλεινε τα μάτια στις απιστίες του συζύγου της. Επιπλέον, αν τα μέλη του Ρόταρι Κλαμπ επέμεναν, αν ήταν τόσο καλοπροαίρετα, τόσο περιποιητικά με τον Αμίν, αυτό συνέβαινε επειδή ήταν Μαροκινός. Δεχόμενη Άραβες μεταξύ των μελών της, η λέσχη ήθελε να αποδεί- ξει ότι είχε παρέλθει η εποχή του αποικισμού, η εποχή