Δείτε μας που χορεύουμε

Δ Ε Ι Τ Ε Μ Α Σ Π Ο Υ Χ Ο Ρ Ε Υ Ο Υ Μ Ε 21 ζωή, αφού είχαν θυσιάσει τα καλύτερά τους χρόνια στον πόλεμο κι έπειτα στην εκμετάλλευση αυτού του αγροκτή- ματος. Την ήθελε αυτή την πισίνα, την ήθελε ως αποζημίω­ ση για τις θυσίες της, για τη μοναξιά της, για τα χαμένα της νιάτα. Είχαν πλέον περάσει τα σαράντα και δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Όλοι οι κτηματίες της γύρω περιοχής, τουλάχιστον όσοι ζούσαν μια μοντέρνα ζωή, είχαν πισίνα. Θα προτιμούσε μήπως να πηγαίνει να δείχνει τα κάλλη της στο δημοτικό κολυμβητήριο; Τον κολάκεψε. Παίνεψε τις επιτυχίες του στην έρευνα για καινούργιες ποικιλίες ελαιόδεντρων και για τις εξαγω- γές εσπεριδοειδών. Πίστεψε ότι για να τον ρίξει αρκούσε να σταθεί μπροστά του με τα ρόδινα και καυτά μάγουλά της, με τα μαλλιά κολλημένα στους κροτάφους από τον ιδρώτα, με τις γάμπες της γεμάτες κιρσούς. Του θύμισε πως όλα όσα είχαν κατορθώσει τα όφειλαν στη δουλειά τους, στην επιμονή τους. Κι εκείνος τη διόρθωσε: «Εγώ είμαι που δούλεψα. Εγώ είμαι που θα αποφασίσω πώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χρήματα». Όταν το είπε αυτό, η Ματίλντ ούτε έκλαψε ούτε θύμω- σε. Χαμογέλασε μέσα της σκεπτόμενη όλα όσα είχε κάνει για κείνον, για το αγρόκτημα, για τους εργάτες που τους γιάτρευε. Τον χρόνο που είχε δαπανήσει για να μεγαλώσει τα παιδιά τους, να τα συνοδεύει στα μαθήματα χορού και μουσικής, να επιβλέπει τις σχολικές τους εργασίες. Εδώ και μερικά χρόνια ο Αμίν τής είχε αναθέσει τα λογιστικά του αγροκτήματος. Έκοβε τιμολόγια, πλήρωνε τους μι- σθούς και τους προμηθευτές. Και μερικές φορές, ναι, με-