Βρόμικη σάρκα

7 ένα Ο ΦΑΜΠΙΆΝ ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΚΟΎΕΙ τη μουσική του πιάνου ενώ ήταν ακόμη ένα έμβρυο που έπλεε μέσα στην κοιλιά της μη­ τέρας του. Μέρα τη μέρα. Δεν το έμαθε ποτέ, αλλά εκείνα τα τόσο απλά παιδικά τραγούδια έμειναν χαραγμένα στο υποσυ­ νείδητό του για το υπόλοιπο της ζωής του. Έπειτα, όταν γεννήθηκε, η Λουθία τον κρατούσε τυλιγμέ­ νο στις φασκιές του με το αριστερό χέρι. Και με το δεξί συνέ­ χιζε να κάνει εξάσκηση πάνω στα πλήκτρα. Δεν ήταν πιανί­ στρια. Κοπανούσε το πιάνο. Είχε μελετήσει δυο χρόνια και σε πολύ νεαρή ακόμη ηλικία κατάφερε να βρει δουλειά ως πια­ νίστρια σε ένα νηπιαγωγείο κοντά στο σπίτι. Ήταν πολύ απλό. Μερικά βασικά ακόρντα, για να συνο­ δεύει τα παιδιά στα κλασικά τους τραγουδάκια: «Τα κοτόπου­ λα στην κατσαρόλα μου», «Το ρύζι θέλει να παντρευτεί το γάλα», «Στο αυτοκίνητο του μπαμπά», «Η αυλή του σπιτιού μου», «Άγια νύχτα» κι άλλα παρόμοια. Ήταν μια δουλειά χα­ ρούμενη, ήρεμη, επαναλαμβανόμενη, και μπορεί ο μισθός να ήταν άθλιος, αλλά διόλου δεν την ένοιαζε. Σ’ ετούτη τη ζωή δεν προοριζόταν να ζήσει μεγάλες περιπέτειες. Το σημα­ ντικό ήταν να μην είναι συνέχεια στο σπίτι, να μην πλήττει.