Θα βοσκήσω το μαύρο

Τον αλευρόμυλο του Παππα στα Ταμπάκικα της Λάρισας (που αργότερα τα μετονόμασαν σε Αμπελόκηπους) τον αγόρασε τη δεκαετία του ’90 ο δήμος και τον μετέτρεψε σε πολιτιστικό κέντρο. Στην από πίσω αποθήκη του μύλου κούρνιασε το Θεσ- σαλικό Θέατρο. Βέβαια, κανείς δεν υπάρχει πια για να θυμάται ότι από εκεί, παλιά, περνούσε ένα παρακλάδι του Πηνειού που υπηρετούσε με το νεράκι του τις ανάγκες του υδρόμυλου. Το 1920 το κτίριο άρπαξε φωτιά και ξαναχτίστηκε. Οι Παππάδες, ιδιοκτήτες του μύλου, τον μετέτρεψαν σε ατμόμυλο, μπάζωσαν την κοίτη και σιγά σιγά, για να επεκτείνουν το οικόπεδο, έσπρω- ξαν το ποτάμι έτσι ώστε να μην κάνει τόσο μεγάλη κούρμπα πίσω από τα σπίτια των ταμπάκηδων. Πάντως, όσα μπάζα κι αν έπεσαν, λέω, δεν γίνεται, στο βάθος βάθος όλο και κάποιες κλωστές νερού θα ποτίζουν ακό- μη αυτά τα χώματα. Και είναι ωραίο να σκέφτεσαι, όταν βλέ- πεις μια παράσταση του Θεσσαλικού, ότι κάθεσαι πάνω από τη λάσπη του Πηνειού κι ότι εδώ έρχονταν οι σακατζήδες με τους δερμάτινους σακάδες να φορτώσουν νερό στα μουλάρια για να ξεδιψάσουν οι κάτοικοι της πόλης. Τώρα πια έρχονται οι Λαρσινοί να ξεδιψούν με τις ωραίες παραστάσεις. ***