Ο βίος και το έργο του Κ. Π. Καβάφη

ρευµατισµός για τον οποίο παραπονιέται τελευταία ο Αλέξανδρος. Η πλειοψηφία του Oι- κογενειακού Συµβουλίου υιοθέτησε αυτή τη θέση, και δεν µπορώ να πω ότι τα ισχυρά επι- χειρήµατα στα οποία στηρίζεται µε αφήνουν αδιάφορο. Η “Γουρσουζιά” (αγγλιστί, ill-luck) πάντα εθεωρείτο καθοριστικός παράγων στη µοίρα του σπιτιού µας, και κανένας βέρος Καβάφης δεν µπορεί να την µνηµονεύσει άνευ φόβου. O Αλέξανδρος –αν και χρησιµοποι- εί το επιχείρηµα αυτό εναντίον των άλλων σχεδόν καθηµερινά– φαίνεται να αντιµετωπίζει την κατηγορία αυτή µε σθεναρότητα, αρνούµενος να παραδεχτεί ότι το πλοίο είναι γεµά- το για οποιανδήποτε άλλη αιτία εκτός από το χέρι της Μοίρας που εµποδίζει την αναχώ- ρησή µας· αλλά µάταια – κανείς δεν τον ακούει κι η φωνή του χάνεται σαν την “φωνή του ναυαγίου σε µια φουρτουνιασµένη θάλασσα!” »Oι προετοιµασίες µας πάντως προχωρούν κανονικά. […] Αν και οι πολιτικές εξελί- ξεις έχουν κάπως ηρεµήσει τελευταία, υπάρχουν σοβαροί λόγοι ανησυχίας. O κόσµος φεύγει κατά χιλιάδες και τα µαγαζιά κλείνουνε κατά εκατοντάδες. Στο Κάιρο δεν κυκλοφο- ρεί κανένα όχηµα στους δρόµους. Όλες οι µεγάλες κεφαλές είναι τώρα στην Αλεξάνδρεια – ο Ραγκέτ Πασά, ο νέος Πρωθυπουργός· ο Χεδίβης ο Ντερβίς Πασά, ο Αρµοστής του Σουλτάνου· ο Άραµπι Πασά, Υπουργός Στρατιωτικών και ο ουσιαστικός δικτάτορας της Αιγύπτου – αλλά η παρουσία τους δεν είναι και τόσο καθησυχαστική. O Ραγκέτ, ο Χεδίβης, ο Ντερβίς, είναι ανδρείκελα: όλη η δύναµη είναι στα χέρια του Άραµπι. Όταν κυκλοφορεί δηµόσια, οι Άραβες τρέχουν στο διάβα του κατά χιλιάδες για να τον δουν έστω κι από µα- κριά – σαν τους Ρωµαίους του Σαίξπηρ περνούν τη µέρα τους περιµένοντας “Τον µέγα Ποµπήιο να δούνε της Ρώµης τες οδούς να διαβαίνει”. Να ιδούµε πόσον καιρό ο “µέγας Ποµπήιος” θα χαρεί την κυριαρχία του! 25 Ιουνίου: »Παρελήφθησαν τα εισιτήρια. Την Τρίτη θα επιβαίνουµε στο “Castore” και “Την πόλη την επτάλοφη ζητώντας Πολεµάµε, κατακτούµε µέχρι να λευτερωθούµε” δηλ. µέχρι να γυρίσουµε πάλι. Με την ευκαιρία, θα πρέπει ο αναγνώστης αυτών των σηµειώ- σεων να είναι πλήρως ικανοποιηµένος όσον αφορά στις ποιητικές αναφορές – µία ιδιότητα στην οποία δεν µε παραβγαίνει κανείς εκτός από τον κ. Silan Wagg. […] »Καθώς δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, να παρουσιάσω τους κυριότερους συγγε- νείς µου στην Κωνσταντινούπολη. »Γεώργιος Φωτιάδης, ο παππούς µου, 82 ετών, κτηµατίας (“µια φορά κι έναν καιρό”· τώρα ιδιοκτήτης µόνον δύο ακινήτων)· Φώτιος Φωτιάδης, ο γιος του, µέχρι τούδε Υπο-διοι- κητής του Βύζα – ίσως να συνεχίζει να είναι ακόµα· Αµαλία Καλλινούς, µια αδελφή της Μαµάς, και ο σύζυγος αυτής κ. Καλλινούς, µέλος της Βελγικής Πρεσβείας εν Κωνσταντι- νουπόλει· οι κ.κ. Νικόλαος και Αλέξανδρος Φωτιάδης, εξάδελφοι της µητέρας µου, έµπο- ροι· η κ. Ε. Παπαλαµπρινούδη· η κ. Πλέσσου και οι γιοι της. »Θα περιγράψω αυτές τις προσωπικότητες προσεχώς, δηλαδή όταν θα έχω την τιµήν να τις γνωρίσω προσωπικά. 26 Ιουνίου: »Πρώτη Ηµέρα στο “Castore”. [ 23 ] 1882