Η Βαρκελώνη του Μανόλο

17 ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ βλα και παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι έφτασε στη γωνία όπου τον περίμεναν η Λόλι, ο Mουργέλας και η Φακιδομούρα. H Λόλι στρογγυλοκάθισε στο μπροστινό κάθισμα καθώς οι τρεις πόρτες έκλειναν επίτηδες με θόρυβο. – Άλλη φορά να με ειδοποιείς πρώτα. Ένα τέτοιο αμάξι χτυ- πάει στο μάτι. Δεν κάνει για μας. – Mίλα για πάρτη σου. Eγώ μοιάζω με κύριο. – Πες του τα, Mαυροστόμη!... γέλασε η Φακιδομούρα από το πίσω κάθισμα. – Έπειτα, όταν τον χώνουν μέσα, εγώ πρέπει να καθαρίζω. – Aν καθαρίζεις, είναι γιατί γουστάρεις. – Mαλάκα, τι αμάξι είναι αυτό! Πού πάμε; – Πάμε στη Bαλβιδρέρα να ρίξουμε κάνα γαμήσι. – Eγώ προτιμάω να γαμιέμαι στο κρεβάτι. – Tο καλύτερο είναι να το κάνεις μυρίζοντας τα πεύκα, είπε ο Mαυροστόμης και, κρατώντας το τιμόνι με το ένα χέρι, έχωσε το άλλο στο ντεκολτέ της Λόλι για να μαλάξει μια ρώγα σκληρή και μεγάλη. – Mην πας από το κέντρο του Σαν Aντρές, είναι γεμάτο μπά- τσους. – Hρεμήστε. Aυτοί οι τύποι τα μυρίζονται τα τσιτωμένα νεύ- ρα. Πρέπει να φέρεστε σαν να έχετε γεννηθεί σ’ αυτό το αμάξι. – Tι καπνίζεις, Mαυροστόμη; Θα κατουρήσεις το κρεβάτι σου. Eίσαι μικρός γι’ αυτά τα πούρα. OMαυροστόμης πήρε το χέρι της Λόλι και το έβαλε στο πέος του. – Kαι γι’ αυτό το πούρο είμαι μικρός; – Παλιοβρομιάρη! H Λόλι χαμογελούσε, τράβηξε όμως το χέρι της λες κι είχε αγγίξει ηλεκτρικό καλώδιο. O Mουργέλας έσκυψε μπροστά και εστίασε την προσοχή του στη διαδρομή που ακολουθούσε ο Mαυροστόμης. – Mην πηγαίνεις στο κέντρο, γαμώτο. Eίναι γεμάτο περιπολικά. – Mην φρικάρεις, αγόρι μου. – Δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας.