Βαβέλ

17 20: Βιετναμέζικα Γλωσσική ορειβασία Βρίσκομαι στα μισά από τις τρεις εβδομάδες παραμονής μου στο Ανόι, όταν αντιλαμβάνομαι ότι λέω: «B á c h ọ c ti ế ng Vi ệ t m ộ t n ă m và ru ỗ i – για μισό λεπτό: r ưỡ i – r ồ i nh ư ng ch ư a c ó th ể n ó i không đượ c!». Οι λέξεις βγαίνουν διστακτικά, αλλά βλέπω τη Λουάν (Loan), τη δασκάλα μου, να μου κάνει ένα νεύμα με το κεφάλι, οπότε ίσως όντως να λέω αυτό που προσπαθώ να πω: ότι μαθαίνω βιετναμέζικα εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμη δεν μπορώ να τα μιλήσω. Κατάφερα όντως να επικοινωνήσω αυτό το μήνυμα; Αν τα κατάφερα, μόλις παρήγαγα το μακρύτερο –και πλέον παράδοξο– βιετναμέζικο εκφώνημα μέχρι τώρα. Η Λουάν μένει σιωπηλή για ένα δυο δευτερόλεπτα. Και μετά κου­ νάει το κεφάλι της. «Για πάμε να το διορθώσουμε». Αγνοώ τον κόμπο που δέθηκε ξαφνικά στο στομάχι μου και προ­ σπαθώ να κάνω την απάντησή μου να ακουστεί εύθυμη: «Γιατί; Νομίζεις πως έχω άδικο όταν λέω ότι δεν μπορώ να μιλήσω τη γλώσσα;». «Η πρόταση έχει διάφορα λάθη» και αρχίζει να τα παραθέτει ένα ένα. «Πες την πάλι τώρα». « B á c h ọ c ti ế ng Vi ệ t m ộ t n ă m r ưỡ i r ồ i nh ư ng ch ư a th ể n ó i đượ c ». Μου αρέσει που έχω δασκάλα τη Λουάν. Όχι μόνο μιλάει καλά αγγλικά (αν και αυτό μπορεί να αποδειχθεί και δίκοπο μαχαίρι), αλλά είναι επίσης εύθυμη, αστεία και γεμάτη ενθουσιασμό για την εκμάθηση γλωσσών, τόσο των μαθητών της όσο και τη δική της. Έχουμε πάει μαζί σε ένα μουσείο, ένα βιβλιοπωλείο κι ένα εστιατόριο