Βαβέλ

20: ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΙΚΑ 31 νεχής θόρυβος από κινητήρες, κόρνες, οικοδομές και τηλέφωνα δο­ νείται σε μια σχεδόν υγρή ατμοσφαιρική σούπα από σκόνη, καυσαέρια και υδρατμούς. Είναι δύσκολο να είσαι πεζός, επειδή τα πεζοδρόμια είναι και αυτά κατακλυσμένα από μοτοσικλέτες, που πάντα είναι παρ­ καρισμένες κάθετα ώστε να κλείνουν καλύτερα την πορεία σου. Τα κενά που απομένουν είναι γεμάτα από καλάθια με ρούχα και άλλα εμπορεύματα, μάγειρες του δρόμου, επιδιορθωτές και τις συλλογές παιδικών επίπλων που θέλουν να αποκαλούνται καφετέριες. Αν, παρά ταύτα, μου αρέσει το Ανόι, αυτό οφείλεται στους ανθρώ­ πους του. Κατ’ αρχάς δεν σε κοιτάνε επίμονα, ούτε καν όταν βλέπουν τα tây (δυτικά) χαρακτηριστικά κάποιου να πλησιάζουν από τον αραιό αέρα σε υψόμετρο σχεδόν δύο μέτρων. Στο Ανόι ο κόσμος ασχολείται με τα δικά του, αρκεί κι εσύ να ασχολείσαι με τα δικά σου. Μόλις πλη­ σιάσετε κάποιον, σχεδόν πάντα θα απαντήσει ευγενικά και συχνά φι­ λικά. (Ακόμα και οι λιγότερο αγαπημένοι μου πολίτες του Ανόι, οι οδη­ γοί των ταξί-μοτοσικλετών, προσπαθούν να παραμείνουν φιλικοί καθώς εκτελούν την κομπίνα τους.) Όταν υπάρχει γλωσσικό εμπόδιο, είναι υπομονετικοί και εφευρετικοί. Όταν λέω ή κάνω κάτι αδέξιο ή πολιτι­ σμικά αναίσθητο, είναι διακριτικοί. Με λίγα λόγια, οι κάτοικοι του Ανόι δείχνουν πως η δημόσια ζωή τους παίζει στο κλειδί του μι (από το «μειλίχιοι»), αν και πολύ συχνά αλλάζουν στο κλειδί του ντο (και φτά­ νουν στην ντομπροσύνη). Όπως και όλοι οι άλλοι φυσικά, μερικές φορές είναι λίγο φαφλατάδες (κλειδί του φα), λίγο ρεβανσιστές (κλει­ δί του ρε) και, όταν θυμώνουν, είναι και λίγο λάβροι (κλειδί του λα), αλλά η δημόσια συμπεριφορά τους ποτέ δεν κουρδίζεται σ’ αυτά τα κλειδιά, απλώς πηγαίνουν από το μι στο μι μινόρε και από το ντο στο ντο μινόρε. Και όλα αυτά είναι πολύ αναζωογονητικά – θα μπορούσα να τα αποκαλέσω και τονικά. Πίσω στη γλώσσα. Πώς τα πάω; Κάνω σύντομους διαλόγους με την οικοδέσποινά μου στο Airbnb, τη Χουέ (Hu ệ ), αλλά βασίζονται περισσότερο σε μια αμοιβαία καλή θέληση παρά σε πραγματική κατανόηση. Σε μια περίσταση μιλάω στην οικονόμο και την ευχαριστώ που κρέμασε την μπουγάδα μου – ή του­ λάχιστον έτσι νομίζω. Στην πραγματικότητα, κάποιο γραμματικό λάθος