Βαβέλ

20: ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΙΚΑ 25 έχω αρχίσει και αποστρέφομαι την ιδέα ότι έριξα λευκή πετσέτα τόσο γρήγορα. Κι ένα κρύο βράδυ του Οκτωβρίου, καθώς λαχανιάζω στο γυμναστήριο, παίρνω μια απόφαση: θα συνεχίσω απ’ όπου σταμάτησα, αλλά οι συνθήκες θα με εμπνέουν περισσότερο. Θα βρω έναν δάσκα­ λο στο διαδίκτυο και θα σχεδιάσω ένα ταξίδι στο Βιετνάμ. Την ίδια εβδομάδα έκλεισα πτήση και διαμέρισμα για τον Μάρτιο. Και, μέσω του ιστοχώρου italki.com , ήρθα σε επαφή με τη Χουγέν (Huy ề n), που περιγράφει τον εαυτό της ως «πολύγλωσση κατά σύμπτωση». Γνώρισε τον σύντροφό της καθώς έψαχνε για δάσκαλο ισπανικών και, αφού ο ίδιος έχει για μητρική γλώσσα τα καταλανικά, αποφάσισε να τα μάθει κι αυτά. Όταν μιλάει στους γονείς του, της αρέσει να προσθέτει στοιχεία από τη νησιώτικη διάλεκτό τους, τα μενορκί. Δικός μου άνθρωπος δηλαδή. Το σχέδιο λειτουργεί μια χαρά. Τα ιδιαίτερα μαθήματα που κάνου­ με είναι διασκεδαστικά και, αφού δεν θέλω να γελοιοποιηθώ, κάνω μια επιμελή επανάληψη στη γραμματική και ανανεώνω το λεξιλόγιό μου. Τα καλά νέα είναι ότι η Χουγέν καταλαβαίνει τι λέω. Δεν μπορώ να ισχυριστώ, βέβαια, το ίδιο και για μένα, αλλά, όταν διαβάζω φωνα­ χτά τις προτάσεις, βγάζουν νόημα. Τα κακά νέα είναι πως, όταν μιλάει, στ’ αυτιά μου ακούγεται σχεδόν σαν λευκός θόρυβος. Σε έναν ελάχιστο βαθμό αυτό οφείλεται στην πολύ ελαφριά τοπική της προφορά, όμως το πραγματικό πρόβλημα είμαι εγώ – αλλά και τα βιετναμέζικα, για να είμαστε δίκαιοι. Εγώ, γιατί η κατανόηση της ομιλίας είναι η χειρότερη δεξιότητά μου σε οποιαδήποτε γλώσσα. Και τα βιετναμέζικα, γιατί τα εμπόδια στην ανάγνωση –όλες οι ανύπαρκτες καταλήξεις και άρθρα και η υπερβολική δόση αντωνυμιών– γίνονται ακόμα πιο βαρύ φορτίο τη στιγμή που τα ακούει κάποιος. Επιπλέον αρκετές ομάδες φωνηέντων ( ơ και â , e και ê , a , o και ă ) μου ακούγονται αρκετά παρόμοιες και πολ­ λά σύμφωνα στο τέλος λέξεων μόλις που ακούγονται: ζευγάρια όπως b á t και b á c διακρίνονται καλύτερα διαβάζοντας τα χείλη, ενώ στο b á t και b ạ n δεν φτάνει ούτε αυτό. Όταν δεν μελετώ, διαβάζω για τη γλώσσα. Ανακαλύπτω γιατί είναι τόσο λίγες οι βιετναμέζικες λέξεις που ακούγονται γνωστές στους δυτι­ κούς. Παρά τις οχτώ δεκαετίες γαλλικής αποικιοκρατίας και τις τέσσερις