Αυτοί που επέζησαν

Α Υ Τ Ο Ι Π Ο Υ Ε Π Ε Ζ Η Σ Α Ν 17 «Ναι». Ο Κίρεν το έλπιζε αληθινά, γιατί υποψιαζόταν σοβα- ρά πως η Βέριτι θα σιχαινόταν τρομερά την αλλαγή. Ο Ας έμεινε σκεφτικός για λίγο. «Άκουσε, πες στη Βέριτι να με ενημερώσει πριν βγάλει το σπίτι για πώληση. Θα της συγυ- ρίσω λιγάκι τον κήπο. Δωρεάν, εννοείται». «Αλήθεια; Ευχαριστώ, κολλητέ». «Μην το συζητάς. Είναι φρίκη αυτή η ιστορία». Ήταν φρίκη. Ο Κίρεν το ήξερε. Έπρεπε να είχε γυρίσει σπί- τι νωρίτερα. «Πόσος καιρός πάει από την τελευταία σου επίσκεψη;» ρώτησε ο Ας, διαβάζοντας τη σκέψη του. «Δύο χρόνια;» «Περισσότερο πρέπει να είναι» είπε ο Ας, καθώς η Μία κουνούσε ήδη το κεφάλι της. «Πάνε σχεδόν τρία» είπε, γυρίζοντας στον Ας. «Τι κάνει η Ολίβια; Της έστειλα μέιλ ότι θα ερχόμασταν αυτή τη βδομάδα». «Ναι, καλά είναι, θέλει πολύ να πείτε τα νέα σας». Ο Ας έβγαλε το κινητό του. «Μισό να τσεκάρω αν είναι εδώ γύρω, αυτό εκεί είναι το σπίτι της. Το Εξοχικό του Ψαρά». Έδειξε με το κεφάλι του μια σειρά από παραθαλάσσια σπίτια που έφτα- ναν μέχρι την αμμουδιά. «Α, ναι;» Ο Κίρεν ήταν σαν να έβλεπε το χαμηλό ισόγειο ξύ- λινο μπανγκαλόου καμιά δεκαριά πόρτες από το σπίτι των γονιών του. Ο τίτλος «εξοχικό» ήταν ένας γενναιόδωρος ποιητικός ευφη- μισμός. Όπως σχεδόν όλα τα σπίτια στην πόλη –ακόμα και πολλά από τα νεότερα– έβγαζε μάτι ότι ήταν χτισμένο με την αρχιτεκτο- νική της δεκαετίας του ’60. «Πόσο καιρό το έχει νοικιάσει;» «Δεκαοχτώ μήνες, περίπου. Από τότε που επέστρεψε, τέλος πάντων». Καθώς ο Ας τηλεφωνούσε στη φίλη του, ο Κίρεν προσπάθη- σε να φανταστεί πώς θα ήταν η Ολίβια Μπερτς στα τριάντα της.