Αυτοί που επέζησαν

J A N E H A R P E R 16 τα πάντα για όλους. Πιθανότατα καλύτερα κι από τον ίδιο τον Κίρεν. Είχε να δει τον πατέρα του περισσότερο από δεκαοκτώ μήνες, από την τελευταία φορά που ο Μπράιαν ήταν ακόμη αρκετά καλά για να ταξιδέψει αεροπορικώς μέχρι το Σίντνεϊ. Από τότε, όμως, ο Μπράιαν έμοιαζε να βρίσκεται σε διαρκή σύγχυση και η μητέρα του Κίρεν, η Βέριτι, είχε περάσει το με- γαλύτερο μέρος της επίσκεψης εξηγώντας του υπομονετικά διάφορα πράγματα. Όταν γεννήθηκε η Όντρεϊ, πριν από τρεις μήνες, η Βέριτι είχε πάει μόνη για να δει το πρώτο της εγγόνι. Παρά τα επίμονα προειδοποιητικά σημάδια, ο Κίρεν είχε βουβαθεί από το σοκ όταν, φτάνοντας νωρίτερα εκείνη την ημέ- ρα, τον υποδέχτηκε αυτό το άδειο κέλυφος που ήταν κάποτε ο Μπράιαν Έλιοτ. Ειλικρινά, ο Κίρεν δεν ήταν σίγουρος αν η κα- τάσταση του πατέρα του είχε επιδεινωθεί ραγδαία ή αν ο ίδιος βρισκόταν σε πλήρη άρνηση. Ό,τι από τα δύο κι αν ίσχυε, στα εξήντα έξι του χρόνια, η άνοια τον είχε καταβάλει πια. Ακόμα και οι γιατροί πίστευαν ότι ο Μπράιαν είχε σταθεί πολύ άτυχος. «Για πότε είναι η μετακόμιση;» Ο Ας κοίταξε φευγαλέα προς το σπίτι των γονιών του Κίρεν. «Σε λίγες βδομάδες». Στον οίκο ευγηρίας, στο Χόμπαρτ, όλα ήταν έτοιμα και τους περίμεναν. «Σκεφτήκαμε ότι πιθανότατα η μαμά θα χρειαζόταν λίγη βοήθεια για να μαζέψει τα πράγ- ματα». «Κι εκείνη τι σκοπεύει να κάνει; Μη μου πεις ότι θα μείνει μαζί του;» «Όχι». Ο Κίρεν έφερε στο μυαλό του τη Βέριτι, η οποία στα εξήντα τέσσερά της έμοιαζε ασυζητητί δέκα χρόνια νεότερη, κι έκανε ποδήλατο και τζόκινγκ σχεδόν κάθε μέρα. «Βρήκε μια γκαρσονιέρα κοντά στον οίκο ευγηρίας». «Μάλιστα. Αυτό θα είναι–». Ο Ας έγλειψε τα χείλη του ψά- χνοντας τη σωστή λέξη. «–βολικό».