Αυτοί που επέζησαν

Α Υ Τ Ο Ι Π Ο Υ Ε Π Ε Ζ Η Σ Α Ν 15 καλύτερα απ’ όσο όταν κυνηγούσε αυτόν τον μαλάκα. Ο προ- πονητής φώναξε ότι ήταν ώρα να βγουν και ο Κίρεν είδε τον Ας να τσαλαβουτάει προς την αμμουδιά. Τότε άνοιξε το στόμα του. «Ώπα, για περίμενε μισό». Ο Ας περίμενε. Από κει και πέρα, έτσι ήταν λίγο πολύ η κατάσταση. Κανείς απ’ τους δυο δεν έπαιζε ράγκμπι πολύ συχνά πια, αλλά σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Κίρεν είχε τουλά- χιστον την ίδια φυσική κατάσταση όπως τότε, και η δουλειά του αθλητικού φυσιοθεραπευτή σήμαινε πως τώρα ήταν η σειρά του να ενθαρρύνει τους ασθενείς του να στέκονται στο παγωμένο αλμυρό νερό. Και ο Ας έμοιαζε περίπου ίδιος, σκέφτηκε ο Κίρεν. Η δουλειά του στη συντήρηση και διαμόρφωση κήπων τού είχε χαρίσει μια τραχιά όψη υγείας που οφειλόταν στο κουβάλημα σάκων με χώμα και στην πάλη με τα πεσμένα δέντρα. «Πότε γυρίσατε;» Ο Ας άφησε το σακίδιό του στην άμμο και ο Κίρεν άκουσε τον μουντό μεταλλικό ήχο των κηπουρικών εργαλείων που περιείχε. «Πριν από κάνα δυο ώρες». Ο Κίρεν και η Μία είχαν μείνει στο σπίτι των γονιών του μόνο όσο επέβαλλε η ευγένεια, πριν βρουν μια δικαιολογία για να βγουν να ανασάνουν καθαρό αέρα. Από εκεί που στεκόταν μπορούσε να δει την πίσω βεράντα και τον λευκό ξύλινο φράχτη που χώριζε το οικόπεδό τους από την παραλία. Στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να επιστρέψει εκεί μέσα, ο Κίρεν ένιωσε μια ελαφριά κλειστοφοβία. «Πώς τα πάει ο μπαμπάς σου;» ρώτησε ο Ας. «Έχω κάτι βδομάδες να τον συναντήσω». «Δεν είναι πολύ καλά». Ο Κίρεν αναρωτήθηκε αν έπρεπε να του εξηγήσει, αλλά όχι, ο Ας κουνούσε ήδη το κεφάλι του με κατανόηση. Σε ένα μέρος όπως το Έβελιν Μπέι, όλοι γνώριζαν