Αυτή η γλυκιά αρρώστια

Α Υ Τ Η Η Γ Λ Υ Κ Ι Α Α Ρ Ρ Ω Σ Τ Ι Α 13 άντρα, ίσως. Εµένα δεν µ’ αρέσει που πρέπει να µοιράζοµαι το µπάνιο µε άλλους. Μένετε καιρό εκεί;» «Κάτι παραπάνω από χρόνο» είπε ο Nτέιβιντ, νιώθοντας το βλέµµα της πάνω του παρόλο που αυτός δεν την κοίταζε. «Πώπω! Μα τότε σίγουρα σας αρέσει». Κι άλλοι του το είχαν πει. Όλοι, ακόµα κι αυτό το κορίτσι που µόλις είχε έρθει στης κυρίας ΜακΚάρτνεϊ, ήξεραν πως έπαιρνε παχυλό µισθό. Αργά ή γρήγορα κάποιος από την παν­ σιόν θα την πληροφορούσε τι τα έκανε τα λεφτά του. «Η κυρία ΜακΚάρντεϊ µου είπε όµως πως συντηρείτε την άρρωστη µητέρα σας». Το ήξερε ήδη λοιπόν. «Nαι, ακριβώς» είπε ο Nτέιβιντ. «Η κυρία ΜακΚάρτνεϊ πιστεύει πως αυτό που κάνετε είναι αξιοθαύµαστο. Κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Μήπως σας βρίσκονται σπίρτα, κύριε Κέλσι;» «Λυπάµαι, αλλά δεν καπνίζω». Σήκωσε το χέρι του. «Σαµ, έχεις καθόλου σπίρτα;» «Αµέ». O Σαµ έδωσε στον Nτέιβιντ ένα κουτί σπίρτα µε το ελεύθερο χέρι του, καθώς περνούσε από δίπλα τους. Το κορίτσι έβαλε το τσιγάρο στο στόµα και το κράτησε ανάµεσα στα δυο της δάχτυλα µε τα βαµµένα νύχια. Περίµενε πως θα της το ανάψει, αλλά εκείνος της πρόσφερε τα σπίρτα χαµογελαστός. Έπειτα άφησε ένα κέρµα στον πάγκο και κατέ­ βηκε από το σκαµπό. «Καλή σας νύχτα». «Μια στιγµή, και θα φύγουµε µαζί. Θέλω να πω… εφόσον γυρίζετε σπίτι». O Nτέιβιντ δεν είπε τίποτα. Είχε παγιδευτεί. Άνοιξε την πόρτα και της την κράτησε για να περάσει. Εκείνη είχε ξανα­ πιάσει την κουβέντα, κάτι έλεγε για του Άντι όπου ερχόταν στα διαλείµµατα της δουλειάς της για καφέ, αφού η ξυλαποθήκη ήταν εκεί κοντά. Συνέχισε να φλυαρεί, και ο Nτέιβιντ έκανε πως