Αυτή η γλυκιά αρρώστια

Α Υ Τ Η Η Γ Λ Υ Κ Ι Α Α Ρ Ρ Ω Σ Τ Ι Α 11 ζε ένα πιάτο µε φαγητό. Κάποιος µπήκε και κάθισε πλάι του, ένα κορίτσι. O Nτέιβιντ δεν κοίταξε προς το µέρος της. «Καλησπέρα, Σαµ» είπε το κορίτσι, και το µούτρο του Σαµ φωτίστηκε. «Καλώς τη! Τι κάνει η κούκλα µου απόψε; Τι να σου φέρω; Τα γνωστά;» «Nαι. Και µπόλικη σαντιγί». «Μας βλέπω να παχαίνουµε». «Όχι εγώ. ∆εν κινδυνεύω». Στράφηκε στον Nτέιβιντ. «Κα­ λησπέρα σας, κύριε Κέλσι». O Nτέιβιντ τινάχτηκε ελαφρά και την κοίταξε. ∆εν τη γνώρι­ ζε. «Καλησπέρα» απάντησε, µ’ ένα τυπικό στιγµιαίο χαµόγελο, κι έπειτα ξανακοίταξε ίσια µπροστά του. Μια στιγµή αργότερα, το κορίτσι είπε: «Είστε πάντα έτσι αµίλητος;». Την ξανακοίταξε. ∆εν ήταν καµιά του δρόµου, σκέφτηκε, απλώς µια συνηθισµένη κοπέλα. «Μάλλον» απάντησε δισταχτι­ κά και τράβηξε το φλιτζάνι τον καφέ κοντά του. «∆εν µε θυµάστε, ε;» έκανε γελώντας εκείνη. «Όχι. ∆εν σας θυµάµαι». «Μένω κι εγώ στης κυρίας ΜακΚάρτνεϊ» είπε εκείνη µ’ ένα πλατύ χαµόγελο. «Μας σύστησε τη ∆ευτέρα το βράδυ. Σας βλέπω κάθε βράδυ στην τραπεζαρία, αλλά τα πρωινά κατεβαί­ νω νωρίτερα από σας. Με λένε Έφι Μπρέναν. Χαίρω πολύ, για δεύτερη φορά». Κούνησε το κεφάλι και τα ανοιχτοκάστανα µαλλιά της χοροπήδησαν. «Επίσης» είπε ο Nτέιβιντ. «Με συγχωρείτε, αλλά έχω πολύ κακή µνήµη». «Μπορεί, όταν πρόκειται για πρόσωπα. Η κυρία ΜακΚάρτνεϊ, όµως, λέει πως είστε καταπληκτικός επιστήµονας. Φχαριστώ, Σαµ».