Ατελείωτος δρόμος

27 1 Aπό τις Σιδηρές Πύλες Στην Όρσοβα, να τος πάλι ο Δούναβης. Εδώ είχε πλάτος περίπου ενάμισι χιλιόμετρο, αλλά προς τα δυτικά αμέσως στροβιλιζόταν και κόχλαζε περνώντας μέσα από το στενό πέρασμα των βουνών στο Καζάν –το Καζάνι– που έχει πλάτος μόνο εκατόν πενήντα μέτρα. Από τότε που το είχα αφήσει πίσω μου, στη Βουδαπέστη, αυτό το αχόρταγο ποτάμι είχε καταβροχθίσει τον Σάβο, τον Δράβο, τον Τίσα, τον Μούρες και τον Μοράβα και έναν σωρό άλλους, λιγότε- ρο γνωστούς παραπόταμους. Λίγο πιο κάτω από την Όρσοβα, στη μέση του ποταμού, το μικρό νησάκι της Άντα Κάλε χώριζε στα δύο το ρεύμα. Στολισμένη με λεύκες και μουριές, η γραμμή των ξύλι- νων σκεπών διακόπτονταν ξαφνικά από έναν χαμηλό τρούλο και έναν μιναρέ, ενώ στους δρόμους κυκλοφορούσαν παράξενες φι- γούρες με τούρκικη ενδυμασία. Και αυτό επειδή το νησί παρέμενε κατοικημένο από Τούρκους – το μοναδικό κομματάκι στην κεντρι- κή Ευρώπη, εκτός των σύγχρονων συνόρων της Τουρκίας, αυτής της μεγαλειώδους αυτοκρατορίας που σταμάτησε και οπισθοχώ- ρησε στις πύλες της Βιέννης. Τα απότομα χαμηλά βουνά που σχη- μάτιζαν την απέναντι όχθη ήταν η Γιουγκοσλαβία. Νωρίς το επόμενο πρωί βρήκα ένα γράμμα από τη Βουδαπέστη να με περιμένει στο ποστ ρεστάντ * –έγραφα επιστολές και έστελνα * Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ ήλπιζε να λάβει ένα γράμμα από την Ξένια Τσέρ-