Αστυνομία

Α Σ Τ Υ Ν Ο Μ Ι Α 23 Οπότε είναι αδύνατον να μας προσπεράσει κανείς δίχως να τον πάρουμε χαμπάρι, ακόμα κι αν έχουμε πάει για καφέ». «Λογικό ακούγεται, ωστόσο θα προτιμήσω να ακολουθή- σω τις οδηγίες». Του χαμογέλασε κλεφτά και ύστερα, ίσως για να αντισταθμίσει τον επικριτικό υπαινιγμό της, ρούφηξε μια γουλιά καφέ. Ο Άντον ένιωσε έναν μικρό εκνευρισμό, σαν μια σουβλιά. Πήγε να πει κάτι σχετικά με την ικανότητα ανεπηρέαστης σκέψης που προέρχεται από την εμπειρία, αλλά δεν πρόλαβε να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη σκέψη. Κάτι στην άλλη άκρη του διαδρόμου τού τράβηξε την προσοχή. Μια λευκή φιγούρα έμοιαζε να αιθεροβατεί προς το μέρος τους. Άκουσε τη Σίλιε να σηκώνεται από τη θέση της. Η φιγούρα άρχισε να παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή. Και μεταμορφώθηκε σε μια τροφαντούλα ξανθιά νοσοκόμα που φορούσε μια φαρδιά νο- σοκομειακή στολή. Ο Άντον ήξερε ότι η ξανθιά είχε νυχτερινή βάρδια απόψε. Και ότι αύριο βράδυ είχε ρεπό. «Καλησπέρα» είπε η νοσοκόμα μ’ ένα πονηρό γελάκι, ση- κώνοντας ψηλά το ένα της χέρι, που κρατούσε δύο σύριγγες. Προχώρησε προς την πόρτα του δωματίου και ακούμπησε το άλλο της χέρι στο πόμολο. «Μια στιγμή» είπε η Σίλιε, κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος της. «Φοβάμαι ότι πρέπει να ελέγξω την ταυτότητά σας. Ξέρετε το σημερινό σύνθημα;» Η νοσοκόμα γύρισε και κοίταξε τον Άντον απορημένη. «Εκτός κι αν ο συνάδελφός μου μπορεί να εγγυηθεί για την ταυτότητά σας» πρόσθεσε η Σίλιε. Ο Άντον έγνεψε το κεφάλι του. «Μπορείς να περάσεις, Μόνα». Η νοσοκόμα άνοιξε την πόρτα και ο Άντον την ακολούθησε με το βλέμμα του. Μες στο σκοτεινό δωμάτιο διέκρινε τα μη- χανήματα γύρω από το κρεβάτι και τα δάχτυλα των ποδιών του ασθενούς, που προεξείχαν από την κουβέρτα. Ο ασθενής