Αστυνομία

J O N E S B O 22 τους γιατρούς του νοσοκομείου δεν ήξερε για ποιον σκοπό προοριζόταν η νεόχτιστη τούτη πτέρυγα. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή, πίσω από αυτούς τους τοίχους, θα πέθαιναν άνθρωποι. Το ένιωθε ήδη στον αέρα γύρω του: αό- ρατα σώματα με τις ανήσυχες ψυχές τους, ήδη ασθενείς αυτού του νοσοκομείου. Ο Άντον έστριψε στη γωνία και άλλος ένας μισοφωτισμέ- νος διάδρομος απλώθηκε μπροστά του, εξίσου γυμνός και υπερβολικά συμμετρικός, τόσο που δημιουργούσε μια περίερ- γη οπτική ψευδαίσθηση: στο βάθος, ένα ένστολο κορίτσι καθι- σμένο σε μια καρέκλα έμοιαζε με μικροσκοπική εικόνα που προβαλλόταν στην επίπεδη επιφάνεια ενός τοίχου που θα μπορούσε να βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια του. «Σου έφερα λίγο καφέ» της είπε ο Άντον στέκοντας δίπλα της. Πόσο να ήταν, είκοσι; Λίγο παραπάνω. Είκοσι δύο, ίσως. «Ευχαριστώ, μα έχω φέρει τον δικό μου» είπε εκείνη, βγά- ζοντας ένα θερμός από το σακίδιο δίπλα στην καρέκλα της. Ένας ανεπαίσθητος τραγουδιστός τόνος χρωμάτιζε την προ- φορά της, κατάλοιπο κάποιας βόρειας διαλέκτου. «Αυτός εδώ είναι καλύτερος» επέμεινε εκείνος, με το χέρι ακόμη τεντωμένο προς το μέρος της. Εκείνη δίστασε. Ύστερα πήρε το ποτηράκι. «Και δωρεάν» πρόσθεσε ο Άντον, φέρνοντας τα τσουρου- φλισμένα δάχτυλά του διακριτικά πίσω από την πλάτη και τρίβοντάς τα στο κρύο ύφασμα του μπουφάν. «Έχουμε ολό- κληρη καφετιέρα δικιά μας». «Την είδα καθώς ερχόμουν» είπε εκείνη. «Όμως οι οδηγίες λένε να μην απομακρυνθούμε από την πόρτα του ασθενούς, οπότε είπα κι εγώ να φέρω λίγο καφέ απ’ το σπίτι». Ο Άντον Μίτετ ήπιε μια γουλιά από το πλαστικό του κυ- πελλάκι. «Δίκιο έχεις, αλλά μόνο αυτός ο διάδρομος οδηγεί στο δωμάτιο. Εδώ, στον τρίτο που είμαστε, όλες οι πόρτες μεταξύ του δωματίου και της καφετιέρας είναι κλειδωμένες.