Αστυνομία

Α Σ Τ Υ Ν Ο Μ Ι Α 21 νεαρή γυναίκα είχε μπροστά της μια ατέλειωτη νυχτερινή βάρδια, δίχως παρέα, δίχως δράση, μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει παρά να κάθεται και να χαζεύει τους άβαφους, γυ- μνούς και τσιμεντένιους τοίχους του Ρικσχοσπιτάλ. Αποφάσι- σε ότι θα έπινε μαζί της ένα καφεδάκι στο νοσοκομείο πριν πάει σπίτι. Πήρε τα δυο ποτηράκια και επέστρεψε στη θέση του. Τα βήματά του αντήχησαν ανάμεσα στους τοίχους. Πέρα- σε μπροστά από κλειστές, κλειδωμένες πόρτες. Δεν υπήρχε τίποτα πίσω τους · μόνο τοίχοι, κι άλλοι τοίχοι, εξίσου γυμνοί. Πρώτη φορά οι Νορβηγοί προνοούσαν έτσι για το μέλλον τους: για ένα μέλλον που θα τους έβρισκε πολυπληθέστερους, γηραιότερους, ασθενέστερους, απαιτητικότερους. Το νοσοκο- μείο ήταν έργο μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, όπως οι άουτο- μπαν των Γερμανών και τα αεροδρόμια των Σουηδών. Άραγε να είχαν αισθανθεί και εκείνοι έτσι, οι ελάχιστοι αυτοκινητι- στές της δεκαετίας του ’30 που διέσχιζαν το μοναχικό μεγα- λείο της γερμανικής επαρχίας πάνω στους μπετονένιους εκεί- νους λεβιάθαν; Ή οι σουηδοί επιβάτες που διέσχιζαν τις τερά- στιες αίθουσες του αεροδρομίου Αρλάντα τη δεκαετία του ’60; Είχαν άραγε νιώσει την παρουσία φαντασμάτων γύρω τους; Είχαν καταλάβει ότι παρόλο που τα πάντα ήταν και- νούργια και αχρησιμοποίητα, παρόλο που κανείς δεν είχε πε- θάνει ακόμη σε αυτοκινητικό ή αεροπορικό δυστύχημα, οι δρόμοι εκείνοι και τα αεροδρόμια εκείνα ήταν στοιχειωμένα; Ότι ανά πάσα στιγμή οι προβολείς κάποιου οχήματος μπο- ρούσαν να φανερώσουν στην άκρη της άουτομπαν μια οικογέ- νεια με άδεια βλέμματα, αιμόφυρτη, χλωμή, έναν πατέρα ανασκολοπισμένο, μια μητέρα με το κεφάλι στριμμένο προς τα πίσω, και ένα παιδάκι δίχως άκρα από τη μια πλευρά; Ότι μέσα από την πλαστική κουρτίνα του ιμάντα παραλαβής απο- σκευών μπορούσαν να ξεπροβάλουν καμένα πτώματα, που φλόγιζαν ακόμη καίγοντας το λάστιχο, βγάζοντας άηχα ουρ- λιαχτά και καπνούς απ’ τ’ ανοιχτά τους στόματα; Κανείς από