Το αστέρι του διαβόλου

[ 15 ] Δεν θυμόταν καν πότε είχε ξαναρχίσει το κάπνισμα. Ίσως πέρυσι, περίπου την ίδια εποχή, όταν εκείνος είχε αρχίσει να λείπει μεγάλα διαστήματα για δουλειές. Ή μήπως με τον καινούργιο χρόνο, όταν αυτήάρχισε ναδουλεύει υπερωρίες σχεδόν κάθε απόγευμα; Μήπως επειδή ήταν δυστυχισμένη; Ήταν δυστυχισμένη; Δεν καβγάδιζαν ποτέ. Δεν έκαναν σχεδόν ποτέ έρωτα επίσης, αλλά μόνο επειδή ο Άντερς δούλευε πάρα πολύ. Αυτό της είχε πει αποκλείοντας κάθε άλλησυζήτηση. Όχι ότι της έλειπε ιδιαίτερα. Και όταν, μίαστις τόσες, έκαναν, και οι δύο με μισή καρδιά, μια προσπάθεια να το κάνουν, εκείνος ήταν σαν να μην ήταν πραγματικά παρών. Έτσι, κατάλαβε εντέλει ότι δεν χρειαζόταν να είναι ούτε αυτή παρούσα. Καβγάδες, όμως, ποτέ. ΤουΆντερς δεν του άρεσαν οι φωνές. Η Βίμπεκε κοίταξε το ρολόι του τοίχου: 5:15 μ.μ. Πού ήταν ο Άντερς; Γενικά, την ειδοποιούσε όταν τύχαινε να καθυστερήσει. Έσβησε το τσιγάρο της στο περβάζι, το πέταξε στην πίσω αυλή και γύρισε προς την ηλεκτρική κουζίνα να δει τις πατάτες. Κάρφωσε με ένα πιρούνι την πιο μεγάλη. Σχεδόν έτοιμη. Κάτι μικροί μαύροι σβό­ λοι ανεβοκατέβαιναν μαζί με τις φυσαλίδες στην επιφάνεια του νε­ ρού. Περίεργο. Να ήταν από τις πατάτες ή από την κατσαρόλα; Προσπαθούσε να θυμηθεί τι είχε βράσει την τελευταία φορά σ’ αυτή την κατσαρόλα όταν ακούστηκε η εξώπορτα να ανοίγει. Από τονδιάδρομοάκουσεμιαβαριά, λαχανιασμένηανάσακαι παπούτσια να πετιούνται. ΟΆντερς μπήκε στην κουζίνα και άνοιξε το ψυγείο. «Λοιπόν;» ρώτησε. «Κεφτεδάκια». «Ναι…;» Ηφωνή του κυμάτισε προς το τέλος σχηματίζοντας ένα ερωτηματικό. ΗΒίμπεκε έπιασε χοντρικά το νόημα. Πάλι κρέας; Δεν θα έπρεπε να τρώμε συχνότερα ψάρι;