Ασημένια φτερά

Α Σ Η Μ Ε Ν Ι Α Φ Τ Ε Ρ Α 21 άκουσε τίποτα. Στο τέλος άκουσε το κλικ της κλειδαριάς και η πόρτα άνοιξε γλιστρώντας απαλά. Ένας τεράστιος χώρος –γε­ μάτος όμορφους ανθρώπους και το κουδούνισμα των κρυστάλ­ λινων ποτηριών που τσούγκριζαν– πρόβαλε μπροστά της. Στο βάθος υπήρχε ένας γυάλινος τοίχος και πέρα απ’ αυτόν μια θαυμάσια και μεγαλοπρεπής βεράντα. Τα φωτισμένα ερείπια του Κολοσσαίου έλαμπαν σαν συντριμ­ μένο διαστημόπλοιο κάνα χιλιόμετρο πιο πέρα. Σ’ έναν μεγάλο καθρέφτη με χρυσή κορνίζα μπόρεσε να δει τις καλοντυμένες, απρόσωπες σκιές να κουβεντιάζουν σε παρέες πίσω της. Οι γυναίκες ήταν νέες, όμορφες και βαμμένες με γού­ στο, ντυμένες με κομψά κοντά φορέματα. Οι άντρες ήταν κατά κανόνα λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, αν και φαίνονταν όμορφοι κι αυτοί, εξέπεμπαν εκείνη την ηρεμία και την αυτοπεποίθηση που συχνά προσφέρει ο πλούτος. Τα μικρά σπαράγματα συζητήσεων που έφταναν στ’ αυτιά της ήταν στα ιταλικά. Ποτήρια γέμιζαν ασταμάτητα, άδειαζαν, ξαναγέμιζαν. Λίγο πιο πέρα φιλιόταν ένα νεαρό ζευγάρι. Η Φέι τούς κοί­ ταξε σαν μαγεμένη, δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα από πάνω τους. Ήταν νέοι, γύρω στα είκοσι πέντε. Εκείνος ήταν ψηλός, όμορφος με τον ιταλικό τρόπο, με ταιριαστά αξύριστο πρόσωπο, με ίσια μύτη και τα σκούρα μαλλιά του με χωρίστρα στο πλάι. Εκείνη φορούσε ένα υπόλευκο ακριβό φόρεμα που ήταν κολλητό στους γοφούς και τόνιζε τη λεπτή μέση της. Τα σκούρα καστανά μαλλιά της τα είχε απλώς πιασμένα ψηλά. Ήταν ολοφάνερο ότι ήταν ερωτευμένοι, αφού δεν έλεγαν να πάρουν τα χέρια τους ο ένας από τον άλλον. Τα μακριά δάχτυλά του γλιστρούσαν επανειλημμένως στη μέσα μεριά των μαυρισμέ­ νων μηρών της. Η Φέι χαμογέλασε. Όταν το βλέμμα της συναντή­ θηκε με το βλέμμα της γυναίκας, δεν το έστρεψε αλλού, αλλά