Ασημένια φτερά

Α Σ Η Μ Ε Ν Ι Α Φ Τ Ε Ρ Α 17 Η μητέρα της ανασηκώθηκε λίγο όταν η Ζιλιέν έκανε στροφή στην άλλη άκρη της πισίνας. «Ναι, ναι, η γυναικεία αδελφότητα και όλα αυτά» είπε. «Φο­ βάμαι ότι δεν έχω την ίδια άποψη μ’ εσένα σχετικά με την αφο­ σίωση και την πίστη των γυναικών». «Νέοι καιροί, μαμά. Οι γυναίκες έχουν ενωθεί. Εν πάση πε­ ριπτώσει, η Ζιλιέν δεν έχει πρόβλημα που θα πεταχτώ μέχρι τη Ρώμη, το συζητήσαμε νωρίτερα σήμερα». «Το ξέρεις ότι σε θεωρώ πολύ ικανή; Ότι είμαι περήφανη για εσένα;» Η Φέι έπιασε το χέρι της Ίνγκριντ. «Το ξέρω, μαμά. Φρόντισε εσύ τη σκανταλιάρα μας τώρα και πρόσεχε μη μας πνιγεί, κι εγώ θα επιστρέψω σύντομα στο σπίτι». Η Φέι πήγε στην άκρη της πισίνας όπου κολυμπούσε η ασθμαί­ νουσα Ζιλιέν, με τις απλωτές της να εναλλάσσονται με καταπό­ σεις χλωριωμένου νερού. «Γεια σου, αγάπη μου, φεύγω τώρα!» «Γεια σου, μ…» Μια γερή γουλιά νερό έπνιξε τις υπόλοιπες συλλαβές, αφού η Ζιλιέν προσπάθησε να σηκώσει το χέρι να χαιρετήσει ενώ κο­ λυμπούσε. Με την άκρη του ματιού της, η Φέι είδε την Ίνγκριντ να τρέχει προς το μέρος της μικρής. Πήρε από το καθιστικό τις αποσκευές της · η λιμουζίνα που θα την πήγαινε στη Ρώμη λογικά θα είχε έρθει. Σήκωσε την όμορ­ φη βαλίτσα Louis Vuitton, για να μη χαράξουν τα ροδάκια τα γυαλιστερά δάπεδα από σκούρο ξύλο, και κατευθύνθηκε προς την μπροστινή πόρτα. Όταν προσπέρασε το γραφείο της Σέρστιν, την είδε να κάθεται απορροφημένη μπροστά στον υπολογιστή με τα γυαλιά της στην άκρη της μύτης της, όπως πάντα. «Τοκ τοκ, φεύγω τώρα…»